Kjerkegård ved havet

Sola flyt som gull i disen
Der vi styre inn mot land
Og finn ly førr nattebrisen
Me ei lun og sørvendt strand
Her gror skjørbuksurt i sainna
Lenger opp enn floa når
Og fra støa finn eg stien
Mot en gammel kjerkegård

På ei stille midnattsvandring
I ei nordnorsk natt i juni
Ser eg kors med navn og årstall
Mella reir med egg og dun i
Her går livet mot førrnying
Mellom gamle, glømte grave
I en kort og hektisk sommar
På en kjerkegård ved havet

Hit kom dem som stormen sparte
Her ligg dem som gjekk og venta
Dem som fall førr tæringssotten
Dem som spanskesjuka henta
På de gamle, morkne merkan
Kan eg endå namnan lese
Og eg spør meg sjøl: Kem va dem
Dem som søv her under gresset?

Kem va du, Elfrida Angel
Som så kort et liv fekk låne?
Fekk du dansa før du døe
17 år og knapt en måne?
Eller du, Andreas Hansa
Va du av et folk eg kjenne?
- Og med handa mot et gravkors
Høyre eg en båt som lende:

Mainnemål i sommarkvelden
Lyd av tunge åttringsåre
Folk som dreg en kjøl mot sanda
Løfte opp ei svartbredd båra
Og i sus av nattebrisen
Kan eg ane enkegråten
Der et likfølge passere
Etter stien ifrå båten

E det ekko av en salme?
Bibelord til trøst i nøa
Vigsla mold mot kistelokket
Steg som fjerne seg mot støa?
Synet kverv og tankan klårne
Der eg våkne opp av transen
Mens en flokk med svarte skarva
Segle inn i nattsolglansen

På den gamle kjerkegården
Vendt mot ver og vinterstorma
Ligg historia begrovven
Om et folk som havet forma
Her søng vinden sine salma
I en hardfør, arktisk flora
Som slår rot og pine næring
Av den magre skjeillsandjorda

Men der lyse tiriltunge
Bak herakleum og karve
Som ei helsing til de unge
Som en vedhard kyst fekk arve
Og i nord, mot nattsolbrannen
Mumle havet sine minna
Som en mollstemt orgelfuge
Under bratte gråsteinstinda