Κενές Γωνιές του Ουρανού (Kenes Gonies tou Ouranou)

Ζουμε παραμονευοντας την καθε σας κινηση
Κατω απο το ματι της νυχτας
Μεσα στη χωρα του χαους μεσα στον κοσμο του μισους
Εκεινοι σας καναν σκλαβους κανουμε σκλαβους εκεινους
Προσεχως στα δελτια μας αυτοματων πεσμενοι
Στον τοπο μαχης που τοπος ανατροπης παραμενει
Μιλω για τον δρομο που το φως της νυχτας δειχνει καθε βρωμα
Που το φως της μερας κραταει κρυμμενη
Αυτοι που διπλα σου ηταν κατεληξαν business να κανουν με εναν ασφαλιτη αγκαλια
Απ την αλλη μερια χαιρετανε παιδια
Που με αυτα που ειδαν κλειστηκαν σε ψυχοκελια
Αλλα πεταξαν μακρια κουβεντα τωρα πια για αυτους
Μονο για ποζα να γραψετε κομματι για τους νεκρους
Οι νεκροι πεθαινουν μονο αν τους ξεχασεις
Αν δεν το πιστευεις σου προτεινω να το δοκιμασεις
Αυτοκτονα ουτως η αλλως καθε μερα τουλαχιστον για μενα
Ειναι και μια σφαιρα που δε μου αλλαζει χρωμα
Στο γκριζο πινακα ραμμενο στομα
Απροσωπη φιγουρα στα σκοινια του πιο διαβολικου αιωνα
Αγωνια μενουν ολα κρυα στην μπαλα που γυρναει χαμενη μες το γαλαξια
Ζαλιζομαι και ψαχνω αιωνια ηρεμια
Μεσα σε ενα δασος που ειναι σκεπασμενο με φιλιας πεπλο
Μα παλι μεσα πεφτω στη δυνη του χρονου
Που μου δειχνει μελλοντος εικονες πονου θλιψης ομορφιας χαρας ψευδαισθησης
Στιγμες της τελευταιας αναμετρησης με το αλλο εγω μου
Της ψυχολογικης καταρευσης μα κουβαλω οπως ολοι μας το σταυρο μου
Μονο που πανω του δαιμονες γαντζωθηκαν οι φρικες καβαντζωθηκαν
Πισω απο τους εφιαλτες μου και μεσα απο το πετρινο βασιλειο
Που ονομαζουνε μυαλο δε βγαινουνε
Πλεον ζω στον πλανητη που ολοι καταλαβαινουν μα δε νοιαζονται
Απο την πρωτη κιολας μερα μα σε πλακες ταφου το ονομα μας χαραζεται
Ολοι γυρω μου μα κανενας εκει που η μοναξια μου τους χρειαζεται
Σκιες παψτε να με κυνηγατε γιατι με κουραζετε
Μειναμε μονοι με ψυχη μες τον κοσμο των κλονων να περιμενουμε
Τη μαχη τοσων χιλιαδων χρονων
Οταν το φως με το σκοταδι θα παλευει για το ποιος στην επιγεια κολαση θα βασιλευει
Ψαξε με θα ειμαι καπου διπλα στη σεληνη ο σκοτεινος κοσμος που μεσα σου κρυβεις
Μου δεινει δυναμη να ελευθερωθει το λυσσασμενο πλασμα που μεσα μου κραυγαζει
Εκεινο που με ματια πορφυρα θα σε κοιταζει πετρα γινεσαι
Οταν τα ποτισμενα με πονο δοντια του βγαζει κρυβεσαι
Εκεινο που αγριμι το ειπαν το ειπαν ψυχη μοναχικη
Αφου και εγω αναζηταω τη γαληνη του βουνου
Το μαυρο αστρο ψαχνει μια γωνια του ουρανου κενη για να αναπαυθει
Και σε αλλον κοσμο να βρεθει εκει που οι μαριονεττες θα αποκτησουνε ψυχη
Εκει που ο εσωκλειστος θα θελει να ανοιχτει χωρις το ραμμενο του στομα να ματωνει
Κανενας τοπος δε θα υπαρχει πλεον για να μεινουν καποιοι απο εμας
Κουλουριασμενοι σε μια γωνια και μονοι θα ζω με εκεινους και εκει
Που θα ειναι γνωστο σε ολους μας
Πως οταν κοιταζεις τη μορφη σου μεσα απο θρυμματισμενο καθρεφτη
Θα δεις πως παιρνει πολλα προσωπα