Karvouna Diamantia

[Verse 1]
Δυο κουβέντες και δυο άνθρωποι σωστοί
Ένα φιλί και μια αγκαλιά για να χαράξουν την πορεία μας
Είναι μια βόλτα η ζωή σε κάθε βήμα θα φανεί
Τι σόι τέλος θα γράψει η ιστορία μας
Μην τσιγκουνεύεσαι να πεις πως αγαπάς
Ξεστομισέ το κι άμα δε το καταλάβουν προβλημά τους
Τους ανθρώπους κυνηγάει ένας μπελάς
Και είναι απασχολημένοι συνεχώς με τα δικά τους
Όλοι μου λένε μην τα σκέφτεσαι πολύ
Λες κι έχω κάνα διακόπτη να τον κλείσω να ησυχάσω
Λένε πως το ΄βαλα σκοπό κι ότι το πάω φιρί φιρί
Και πριν την ώρα μου στο τέλος θα γεράσω
Στόμα μου ραμμένο μυαλό χαμένο
Το κουφάρι μου θα αφήσω πίσω το ξεζουμισμένο
Το ότι όλοι θα πεθάνουν είναι δεδομένο
Το ότι ζούσαν πριν πεθάνουν απαγορευμένο
Χαιδεύω το ανεκπλήρωτο όλη μέρα
Σηκώνω τα μανίκια και το πνίγω στη μπανιέρα
Ανταπεξέρχομαι σε ότι γεννάει ο νους
Με αυτοκαταστροφικούς αμυντικούς μηχανισμούς
Δε θα με πιάσετε ποτέ σας ρε κουφάλες
Όταν με βρείτε θα ΄χει μείνει μόνο η πέτσα μου
Όσο σας ένοιαζαν η χλίδα και οι σπατάλες
Εγώ τρωγόμουνα και έσκαβα τα μέσα μου
Τα παιδιά στη γειτονιά είναι ατρόμητα
Τα παιδιά της γειτονιάς παιδιά αλλιώτικα
Ότι απέναντι σταθεί βλέπουν στα μάτια
Κάνει η πίεση τα κάρβουνα διαμάντια
Είναι για εκείνα τα παιδιά μόνο η ψυχή μου
Σαν παλιό καλό δεκάρι ετοιμάζω την αλλαγή μου
Τα λέω στο στούντιο κι απ΄έξω οι δικοί μου
Θα σκότωναν αυτούς που γαμάνε τη μουσική μου

[Chorus]
Αγαπάω τους ανθρώπους αλλά νιώθω εντάξει χώρια τους
Όταν φουσκώνουν τα μυαλά σπάνε τα πόδια τους
Σπαταλάνε όσοι ντρέπονται τη φτώχεια τους
Κι όσοι τολμούσαν πάντα μέτραγαν τα λόγια τους
Αγαπάω τους ανθρώπους αλλά νιώθω εντάξει χώρια τους
Όταν φουσκώνουν τα μυαλά σπάνε τα πόδια τους
Σπαταλάνε όσοι ντρέπονται τη φτώχεια τους
Κι όσοι τολμούσαν πάντα μέτραγαν τα λόγια τους

[Verse 2]
Ξυπνάω με ένα πρόβλημα κάθε πρωί
Που θα μου κάτσει στην πλάτη ή στο στομάχι ως το μεσημέρι
Ίσως το απόγευμα τη λύση να ΄χω βρει
Αν θα παλέψω ή θα κλαφτώ κρύβεται στο δικό μου χέρι
Η πόλη είναι φθηνή κι έχω ποντάρει
Ότι έχω και δεν έχω σε ένα άλογο κουτσό
Πετάγομαι από το ιδρωμένο μαξιλάρι
Και τελειώνω τις κουβέντες μ΄αυτους που δεν είναι εδώ
Κάτω απ΄τις γέφυρες των προαστίων
Παγώσανε τα όνειρα και οι επιλογές
Το έδαφος του αύριο είναι ανασφαλές
Μα όποιος δεν τόλμησε να ζήσει έχει πεθάνει δυο φορές
Αναγκαστήκανε νωρίς να ωριμάσουνε
Τα παιδιά της γειτονιάς τα κουρασμένα
Χασμουριόντουσαν αντί να διασκεδάζουνε
Ξυπνούσαν τις ώρες που άλλοι μιλούσαν μεθυσμένα
Ξέρουν πως θα πεθάνουν όρθια
Παλεύοντας να πάρουν πίσω κάτι που δε θα ρθει
Μα θα κάνουν την παράσταση να αξίζει
Ως που να κλείσει η παρένθεση που τη ζωή θυμίζει
Κι έχω μια πέτρα πίσω πίσω στην ντουλάπα μου
Να μου θυμίζει την οργή που ΄χα στα μάτια μου
Πως η σιωπή που επικρατεί όταν χρειαστεί
Γίνεται θόρυβος που τρέμουν αυτοί που γαμάν τα νιάτα μου