Ιούδας (Ioudas)

[Verse 1]
Γιατί με αγχώνουν;
Μοιάζει πως είναι γραφτό μου να γίνω ιδέα κι, απ' όπου το πιάσω, το ξέρω, το σύμπαν θα κάνει τα πάντα να πέσω μοιραία
Γράφω αδαμιαία, ξέρω πως βάζω τον ήλιο κοντά σου και κάνεις τη θέα θεμιτά, απ' τη σκιά σου, το βράδυ να φαίνεται γιγαντιαία
Γράφω αγανακτισμένα, αφού είστε μικροί
Συγκεκριμένα, το Μεσσία φτειάχνω εσκεμμένα, ώστε η προδοσία του Ιούδα ν' ακουστεί
Επέλεξα πένα, αντί για ψυχή, οπότε η γη, όταν με καταπιεί, ξέρω ότι θα περιπλανηθεί κάθε γραπτό μου σαν πνεύμα
Μάνα, μην ψάχνεις τον τρόπο και δες που θα δείξουν στον κόσμο οι ουλές μου το δρόμο για το Γολγοθά μ' άλλο μάτι, σα μάχη με τις εμμονές μου
Όσο λατρεύω τις υπερβολές μου, άλλο τόσο πιστεύω και ξέρω, αν το 'χες πιστέψει, δε θα 'χαν στερέψει ποτέ τους οι αντοχές μου
Μη ρωτάς τι περνάω (όχι), μη ρωτάς πώς τα γράφω αυτά
Με τις Ερινύες μου τρεχαλητά, παπούτσια λιτά και κοιμάμαι το χάραμα
Πόσοι ζηλέψαν αυτό μου το χάρισμα;
Που ερωτεύομαι τα πιο απλά, που τ' άσχημα ντύνω με όμορφους στίχους και που ξαναγεννιέμαι από τη φωτιά

[Interlude - Απόσπασμα από την ταινία Chinatown, Noah Cross]
You see, Mr. Gittes, most people never have to face the fact that, at the right time and right place, they’re capable of anything

[Verse 2]
Αν είναι να πάρω δυο ρίμες στον τάφο, θα πάρω τις πρώτες μου μάλλον
Να δουν οι πουτάνες πως πριν γίνει έτσι το mic, απαιτούσε κουράγιο και θάρρος
Αν γράφεις για φήμη, θα βγει σε κακό
Μη μου τους στίχους τάραττε, ηλίθιοι
Η ποίηση κρίνει το δημιουργό της και ψάχνω την κρίση σα ναρκωτικό
Τούτο το rap δε θα γίνει γνωστό, γιατί χρειάζεται και στοχασμό
Δημιουργώ και το θέαμα της παρομοίωσης δεν τους φαίνεται ελκυστικό
Μ' αρέσει αυτό, δε μου προσβάλλει καθόλου τον εγωισμό
Καλύτερη μίας ομάδας με νου η εκτίμηση, από των 40 με αυτισμό

[Interlude]
Και πάμε πάλι πίσω. Γιατί με σταυρώνουν; Ναι, ναι. Λοιπόν... και λέει...

[Verse 3]
Γιατί με σταυρώνουν;
Τα χέρια μου οι μούσες καρφώνουν σα φύλλο στο ξύλο
Γράφω καλύτερα έτσι, πιστεύουνε, μα δε με νοιάζει αν έχουνε δίκιο
"Το τίμημα μικρό" φωνάζουν, καθώς προστάζουν το δήμιο να πάρει τα μέτρα μου
Έτσι ώστε η πέτρα του αναμάρτητου ήχου να σκίσει κι απόψε το δέρμα μου
Μάνα, μη σκιάζεις, το τέλος πλησιάζει
Μην είσαι χαζή, θα βγω απ' την έρημο λίγο πιο έτοιμος, λίγο πιο ντάξει, να πάρω τη μάχη όπως χρειαστεί
Η αλλαγή είναι αναγκαία για όποιον θαρρεί πως δεν είναι γι' αυτόν
Γράφω, λοιπόν, ν' αλλάξουν οι άλλοι, μήπως μπορέσω ν' αλλάξω κι εγώ
Κι είναι γραφτό το παραμύθι μας να 'ναι απλό
Το δράκο νικώ μ' ευκολία, πριν δω ότι λείπεις και αφαιρώ την πανοπλία, να με κόψει στα δυο
Πού πας με τέτοιο καιρό;
Αν ρωτήσει η γοργόνα αν ζω, πες της πως βασιλεύω, γιατί δε θέλω να πάθεις κανένα κακό
Ρώτα με πώς περνάω (ντάξει;), ρώτησε πώς τα γράφω αυτά
Πάνω στ' αγκάθια με πόδια γυμνά και ναρκωτικά που μουδιάζουν το σώμα
Όσο ζηλέψαν αυτά τα γραπτά, κι, όσο πιστέψαν σ' εμένα, σα να ξέρω το δρόμο καλά, άλλο τόσο ζηλεύω τη γόμα