Χρόνος (Hronos)

Ο χρόνος μικρό παιδί που τρέχει
Προσπερνάει τα όνειρά μου, λιγοστεύει τα όριά μου
Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει, τη ψυχή μου ταξιδεύει
Μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει

Ο χρόνος αλήτης μες την πόλη
Στου κορμιού την αγωνία, ασελγεί με νοσταλγία
Ο χρόνος που πια δε θυμάtαι αν χαίρεται μαζί μου ή λυπάται

Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
Σα γράμμα στην πόρτα θα ρίξει ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις κι αυτές βιαστικές

Ο χρόνος μπαλκόνι που πετάει
Ο ουρανός δεν το χωράει κι ο αγέρας το φυσάει
Εκεί που το γέλιο δε χορταίνει
Σαν έρχεται κοντά σου και πάλι ξεμακραίνει

Ο χρόνος ηλιαχτίδα που περνάει
Χαραμάδες στα όνειρά της για να βρει τη μυρωδιά της
Ο χρόνος που πια δε φοβάμαι
Μόνο χαίρομαι μαζί του ή λυπάμαι