Homunculus Hikayesi

[Verse 1]
Gümüş renkli katil, ay yüzeyinden bakan birisi
Uzaktan görünce sanarsın ki aynı resim
Homunculustur aslı kimse duymamıştı kesin
Gökyüzünden inip geldi rüyalarda buldu besin

Fazla ışıktan rahatsız olur kendisi
Gündüz kuşağından nefret eder; gecedir çaresi
Süslü kumaşlarla sarmamış hiç beynini
Ayın üstüne düştüğünden beridir çıkmıyor sesi

Tanrısal düzleme çekilmiş metaneti
Aklında bütün tarihin en zorlu hesap defteri
Bi' kez bile varolmamıştı aile fertleri
İnsan sınırlarıyla dalga geçer sanki dertleri

Onu bilen bi' ben varım başkası bilmesin
Ki biliyor olsalardı zaten kaybederdi kendini
Ona bütün bu evren bir kanat mesafesi
Kaç tur dönerse dönsün aynı yerde biter sahnesi

[Verse 2]
O kimin katili, bulmak için yokla kendini
Öğrenmeden kaçıp kurtul almasın kelleni
Yozlaşmış insanlara saplanıyor pençesi
Çok farklı zaman dilimlerine bölünmüş düşüncesi

Ona insan demek büyük bi' hatadır kesin
İnsancıl olan duygularını boşluğa atmış kesip
Sınır bilmiyor aklı çok fazla depresif
İlk görüşte dünyayı, kendinin düşmanı bellemiş

Sabrı asırlarla ölçülecek güçtedir
Bi' kendine yok sabrı ölüm gelmeyen bedendedir
Bütün tarih boyunca kainatı derlemiş
Her çağda bi' çentik atmakla giysilerini süslemiş

Hiçbi' yeri hak etmedi hiç uyku bilmedi
Adım atmadık yer bırakmadı hiç paydos etmedi
Ona bütün bu evren bir kanat mesafesi
Kaç tur dönüp de geldi aynı yerde bitti sahnesi