Χειμώνας ’97

Η ίδια ψύχρα, να ‘ναι καλά που οι Μούσες μου μ’ ασπάζονται
Βαγόνια λέξεων στο νου μου εκτροχιάζονται
Δολοφονείται η σιωπή και με ξυπνάει
Είναι η μέρα που η μάνα μου ξανά με γεννάει
Ψάχνω να βρώ τον δίδυμο μου αδερφό - τον λόγο
Έχω παλέτα, όχι χαρτί και στυλό
Μόνο δώσε μου καμβά για να σου ζωντανέψω τ’ άστρα
Όλο το Δέντρο της Ζωής από του γιασεμιού τη γλάστρα
Κι έστω ένα δάκρυ σου κυλήσει - φτιάχνω θάλασσα
Σε 8 μέρες ξαναχτίζω τα όσα τόσα χρόνια χάλασα
Μου δίνει την ευχή του ο αέρας και ο ήλιος
Στο ξενύχτι μαζί μου, Βόρειο Σέλας
Με λούζουν στη βροχή οι νύμφες μου, σαν τις Υάδες
Και τις ανάβω, Υγρό Πυρ σε αράδες
Θαμπές οι λέξεις σε χαρτί που κιτρινίζει, όπως παλιά
Χειμώνας του ‘97 μυρίζει

Καμένο φιλμ, μ’ ασπρόμαυρες αναμνήσεις
Σε ρετρό στυλ, έναν καφέ κι αμέσως να φύγεις
Πάντα βιαζόσουν το λεωφορείο να μην περάσει
Έτσι βαριόσουν περίμενες μονάχη στη στάση
Πού να ‘χεις θάψει, τόσα λεπτά που τα ‘χεις θάψει
Τόσες στιγμές μου πώς τις έχεις προσπεράσει
Σου ‘χα πει “Στην αγάπη δε φοράς χειροπέδα”
Άλλος Περσέας τώρα εγώ που ψάχνει για την Ανδρομέδα του
Κι η μόνη ανάσα, η δικιά μου στο παράθυρο
Άδεια τετραγωνικά όμως ευήλιο κι ευάερο
Βρίσκω στον άνεμο μια θέση στο πεντάγραμμο
Παίρνει τη μελωδία, την πάει στην άτρακτο
Προσσελήνωση σε Φλεβάρη ή Μάρτιο
Χωρίς Αλκυονίδες, σ’ ένα γκρίζο δωμάτιο
Δεν έχω ανάγκη το φως θα μου αρκεί να ‘σαι ‘κει
Αγαπημένη μου - σι - κή