Για Το Συνάφι (Gia To Sinafi)

[Intro]
Ναι
2 Αυγούστου 2014
Ανάληψη city
Λέει
Λοιπόν
[;]
Ey

[Verse]
Όπως ο διάβολος, τη νύχτα νιώθω οικεία, δοκίμασε τη μαγεία
Ανοίγεις τους ορίζοντες ανοίγοντας μία
Καταραμένη ουτοπία μέσα απ' την οποία
Το πέρασμα ακαταμάχητος πόλος έλξης τα θηρία
Ερωτευμένος με την αμαρτία, είναι εις γνώσιν μου τ' ότι πήρα ξανά λάθος πορεία
Ακατανόητη μου 'ναι μια αρχέγονη φοβία
Μέσα απ' την οποία έχω ενόραση για την επόμενή μου εξωσωματική εμπειρία
Τις μέρες των νεκρών δείξε σεβασμό στα μνημεία, ακολούθησε τα σημεία
Προσπάθησα, μα απ' ό,τι φαίνεται δεν παίζει να βρεθεί ηρεμία
Στο μυαλό μου συνεχής τρικυμία
Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, έχω αγάπη μονάχα για το συνάφι
Κι οριζοντίως αν έχεις τη λύση το ξυράφι
Το κάνεις που το κάνεις τουλάχιστον κάν' το σωστά να ξεμπερδεύεις μια και καλή από δαύτην
Μην την κοιτάς σαν χάνος, πάρε τη φωτιά μου και άναφ' τη, άναφ' τη, έι
Συναισθήματα αμμόλοφοι
Κάνοντάς μας μαθήματα ηθικής εμπειρογνώμονες φιλόσοφοι
Κανείς δε θέλει να ξέρει σε τι κατάσταση ζουν οι λεγόμενοι «κάτω όροφοι»
Σε μια πόλη που όταν καίγεται ολοσχερώς γίνεται όλο και πιο όμορφη
Βρώμικη, φτωχή και ανορθόγραφη
Της γειτονιάς τ' αδέσποτα έμαθαν να λειτουργούν σαν αγέλες
Ζουν ομαδικά, δρουν ομαδικά και δε φορούν χαρακτηριστικά ή ταμπέλες
Αγχολυτικά κάποτε κατέβαζα σαν να 'ταν καραμέλες
Αψυχολόγητες μέρες
Μ' άγνοια φόβου ολημερίς στη γύρα
Στρεσάρω την καρδιά μου με τσιγάρο κι αναπτήρα
Κι έτσι που λες είναι κάτι φορές που τα φέρνει μπροστά σου η πουτάνα η μοίρα
Σιωπηλή καταιγίδα
Μη με ρωτάς, ρε, τίποτα δεν άκουσα, δεν είδα
Τον νου σου αύριο στις τοπικές, πρώτη σελίδα
Έξω απ' το σπίτι σου τ' αμάξι σου πυγολαμπίδα
Στ' αδέρφια μου που δείχνω σεβασμό
Σε κάθε της γειτονιάς ποντικό
Που παλεύει για το καθημερινό του φαγητό
Και τ' αλάνια μου στο πάρκο που ο καθένας τους όπως μπορεί βγάζει μεροκάματο
Άλλοι από αυτούς πιάσανε κορυφή κι άλλοι πάτο
Μιλώ για την κάθε γενιά απ' τα χρόνια μου ως τα σημερινά
Κάποια πράγματα δεν άλλαξαν κι άλλα είναι εντελώς διαφορετικά
Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πλέον επικίνδυνα
Κάθε χτύπημα απαιτεί και τ' ανάλογα αντίποινα
Κι είσαι καμένο χαρτί αν δεν αποβάλλεις τον φόβο
Μικρέ μου επαναστάση δίχως λόγο
Τα αδέρφια μου της νύχτας τα παιδιά
Που συχνά πετυχαίνω στη μέση του πουθενά
Κι όλα γύρω μας απλώνονται γκρίζα, μουντά
Υπάρχουν κάποιοι που βγάζουν τη μέρα τους μ' ελάχιστα
Δε φτάνει μόνο να το λες, κι αν θέλεις να το νιώσεις, έλα πιο κοντά
Μα κράτα πισινές, είναι επικίνδυνα, νεκροί πέφτουν για μια χούφτα λεφτά
Για ένα πιάτο φαΐ αναμονή στην ουρά
Η τρέλα φώλιασε εκεί που μας βρήκε να ζούμε ασφυκτικά κολλητά
Απόλυτα προσαρμοσμένοι στην αστική μπόχα, στις συνθήκες
Σε κάτι για το οποίο παινεύεσαι για κάτι το οποίο ποτέ δεν είχες
Μιλάν ειδήμονες, μιλάνε τρίχες
Αν είχες μηδέν επιλογές κι έναν μονόδρομο μπροστά ν' ακολουθήσεις θες δε θες
Άγνωστο μετά, απότομα στροφές
Μην αφήνεις να σε κρατά εγκλωβισμένο μια ανάμνηση απ' το χθες
Στα χέρια σου όταν θα σε βρει ζωντανό ή νεκρό το επόμενο πρωϊνό, αναλογώς τι θες, έλα πες
Αναλόγως τι θες, έλα πες...