Ένα Τσιγάρο και Λόγια Ανακατεμένα (Ena Tsigaro Kai Logia Anakatamena)

[Intro: Δ.Π.Θ]
Ναι, ναι
Από τον Νότο
Νοτιοανατολικά

[Verse 1: Δ.Π.Θ]
Πήραν τα χρόνια τη σειρά τους, το «για πότε περνάνε» ούτε που κατάλαβα
Απ' όσα είδα ελάχιστα συγκράτησα
Είν' αυτό που αποκαλούμε επιλεκτική μνήμη
Τιμή σου λοιπόν να περιφέρεσαι καθώς η πόλη μας τα φώτα της σβήνει
Μόνοι ξεμείναμε, εγώ και το αγρίμι
Σ' ένα ασταμάτητο αγώνα επιβίωσης εσύ, εγώ κι εκείνη
Φέροντας στην πιάτσα φήμη
Είδες πολλά και το βλέμμα τώρα προθέσεις μπορεί να διακρίνει
Μεγάλωσες, είδες, έπαθες κι έμαθες
Ό,τι ζεις είν' το σήμερα για τ' αύριο και το χθες που προσπέρασες
Κάποτε ζούσες για την ένταση τώρα για προσωπικούς σου λόγους τους τόνους κατέβασες
Είσαι ακόμα πιτσιρικάς, μα απ' τα ζόρια συμπεριφέρεσαι σαν να γέρασες
Όλα όσα είδες, ό,τι πέρασες
Συμπέρανες πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, ε;
Σ' έναν κόσμο που κάποιοι αποκαλούνε αγγελικά πλασμένο
Σε θέλουν ταμένο, στην αλήθεια μπροστά τυφλωμένο
ΜΜΕ γεμάτοι καταθλιπτικά σ' έχουν υπνωτισμένο
Λέν' όλοι οι παλιοί «φυγείν αδύνατον το πεπρωμένο»
Η ζωή μου καίγεται αργά, σαν τσιγάρο αναμμένο
Όσο στον τηλεφωνικό θάλαμο είκοσι λεπτά αναμένω
Μη μασάς που έχασες το τραίνο, θα πάρεις το επόμενο
Μάθε να μη φοβάσαι οτιδήποτε ακατανόητο και στα μάτια σου ξένο
Μη μασάς, το παιχνίδι είναι στημένο
Το σύστημα φίδι σε γραβάτας μορφή γύρω απ' το λαιμό σου τυλιγμένο
Αυτοί που θέλουν να σε δουν δεμένο
Σ' ένα άψυχο κουτί 24/7 καθηλωμένο
Επιρρεπής σε ό,τι δίνει πρόσκαιρη ευχαρίστηση, βλέπεις είναι γλυκό το γαμημένο
Πήρες φόρα, μη μαλακίζεσαι, πάτα το φρένο
Όταν δεν έχω τίποτα να πω σωπαίνω
«Όποιος δε μίλησε μα ακούει δεν το μετάνιωσε ποτέ»
Κάποτε μου το 'πε ο γέρος μου, τώρα πια τι ήθελε να πει καταλαβαίνω
Τώρα πια τι ήθελε να πει, φίλε, καταλαβαίνω
Τώρα τι ήθελες να μου πεις, γέρο, καταλαβαίνω

[Verse 2: Γιώργος Γιαννάς]

[Verse 3: Όψη Διπλή]

[Verse 4: Δήθεν75]