Ghoroob

[متن آهنگ «غروب» از نوید صدر]

[قسمت یک]
تو عصر آهن بغل قلبم
با میخ و چکش جهنم کَندم
آهن رو آهن، آهن رو سنگ
آهنگ می‌ساختم که آدم بودم
وقتی می‌خوام، سینمو می‌شکافت
تو گفتی می‌خوای سینه تو چی کار
هیزم ذوب می‌شد زیر زخمم
یخا بخار می‌شد از زیر قلبم

[قسمت دو]
سینه سرخ سرمای سهروردی
این شبو سحر می‌کنه تا ظهر بعدی
اونجا که قاب گِرد غروب دورم بسته می‌شد
چرخیدم دیدم کسی پشت من نیست
غروب، پیروزیِ سرخیِ خورشیدِ زرده
که با تموم عظمت این ظلمت می‌جنگه

[قسمت سه]
آسمون آبی نیست، آسمون خالیه
اینو اونی می‌فهمه که تو غروب تنها می‌شه
می‌پیچه تو پیچ هیچی، می‌گذره از گذر نیستی
اون‌که می‌بینه که در تنگه، می‌دونه وقتشه که کوچیک شیم
ولی می‌بینه تموم هیچا، می‌دوئن برسن به هیچ جا
آدم احمق دنبال مقصد وقتی باهوشا می‌رقصن
وقتی شاخه موند تو سایه فهمید رقص یه جنگه
علف هرز اینو باید از سرو بفهمه
ببین نور دوره رنگین‌کمون بعید
بیا قول بده، از این زمون نریم
تا دست نکشیدیم رو دشت لاله‌ها
تا حس نکردیم این شهره مال ماست
تا وقتی زور دستاشو از گلو کشید
همون زور که آرزوشه ما تموم بشیم
ما که بچه موندیم جلوی خط‌کشاشون
اما اونا رو لو می‌داد نفت‌کشاشون از چشاشون

[پایانی]
خارجی، غروب، مه، یه دشت
ضد نور، گردن تو گردن، یه آهو، یه اسب
اسب شیهه‌کشان سردست می‌زد
آهو آروم آروم از پیشش نمی‌رفت
نور کم می‌شد، فاصله‌شون کمتر
نور کم می‌شد، فاصله‌شون کمتر
نور کم می‌شد، فاصله‌شون کمتر
نور کم می‌شد، فاصله‌شون کمتر