Field Flower

یکمی سن میره بالا
میفهمی این چیزا
که تو فیلما می‌دیدی
الکی نبود هیچکدوم
تازه میفهمی چقد بی‌رحمه جامعه
درک میکنی اینکه
میگم مردم سردن
نیست دروغ
هیچکی اون که پشت سرته
نیست تو روت
تا میری بالا
میخوان بکوبوننت زمین
فکر مریض‌شونو بهت بخورونن
تا میشه بدونَنِت
جیب که خالیه
سرت پایینه
لابه لای مردم کف ریاست
نمیشه زندگی کنی بی غرور
عشق‌و نمیشه خرید
ولی میشه فروخت
وقتی فشار میاره فقر
می‌بینی دور ور هر چی حرف مفت‌زنه
میشه شلوغ
طرفدار داره جنون
جنون
خون جاری تو شریان
تو شهر
تنها توجیه منطقی منو امثال من
واسه چیزایی که دور ورم
میشنوم میبینم
من متولد این خاکم
ولی بعیده تو کشورم بمیرم
مردم نفرت‌و بلدن فقط
نمیدونم چرا عشق بلد نمیشن
۲۷، ۲۸، ۲۹، ۳۰
میره بالا
همه گیج و گمیم
آینده کجاست
په چی شد امید
سوت و کور
دلم تنگه واسه خونه
دلم تنگه واسه خونه‌
یکی بهم بگه خونه کو
سهم من گذر زمان
تو قلب سیاهی
با رویای کوه نور
شکننده مثه برگ زرد، خزون
وای به حال فصل بعد
معتاد به این درد
به این تکراری
رنگ سیاه‌و نمیشه ترکش کرد