Federico Garcia Lorca

Ανέμισες για μια στιγμή τον πολερό
Και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε θαρρώ
Τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
Και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
Στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
Κι ο γέρος έλιασε ακαμάτης τα χαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
Και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το Βορριά
Τράβα μπροστά ξωπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
Και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
Τότες που σ' έφεραν κατσίβελε στην πόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
Κι ίσα ένα αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρρό

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξύδι
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
Σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδωβα ταξίδι
Μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη φτενί δίχως καρένα
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
Και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά