Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί (Enas negros thermastis apo to tzimpouti)

Ο Γουΐλλυ, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί
Όταν απ' τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε
Στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει
Κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε

Μου 'λεγε πως καπνίζουνε στ' Αλγέρι τον καπνό
Και στο Άναμ πως χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη
Κι έπειτα πως φωνάζουνε και πως μονολογούν
Όταν η ζάλη μ' όνειρα περίεργα τους κυκλώνει

Μου 'λεγε ακόμα ότι είδε αυτός, μια νύχτα που είχε πιει
Πως πάνω σε άτι κάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης
Και πίσωθε του ετρέχανε γοργόνες με φτερά
Σαν πάμε στο Άναμ μου 'λεγε κι εσύ θα δοκιμάσεις

Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμμες ξουραφιών
Και του 'λεγα πως ο καπνός τον άνθρωπο σκοτώνει
Και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά
Με το 'να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει

Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά
Κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ ρετσίνα στη Μαρσίλια
Για να φυλλάξει εμέναν από έναν Ισπανό
Έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια

Μια μέρα τον αφήσανε στιγνό απ' τον πυρετό
Πέρα στην Άπω Ανατολή να φλέγεται, να λιώνει
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουΐλλ'
Και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη