Ένα Κολιέ από Κοχύλια (Ena Kolie apo Koxylia)

[Verse]
Ο Ήλιος μου καίει την πλάτη
Τα πόδια μου βρέχονται στο νερό
Μα έχω κολλήσει και ψάχνω κάτι
Το τέλειο κοχύλι να βρω
Κι ακούω απαλή τη φωνή της
Μου λέει να μην πάω μακριά
Μου λέει να 'μαι δω, να με βλέπει
Μου λέει να μην πάω βαθιά
Μα κάνω πως δεν την ακούω, έχω ένα κολιέ να τελειώσω
Και μόλις βρω αυτό το κοχύλι, θα το δέσω και θα της το δώσω
Και δες πως πέρασαν τα χρόνια μα ακόμα το τέλειο κοχύλι δε βρήκα
Κι έχω ένα δώρο μισό να σκονίζεται σ’ ένα συρτάρι για προίκα
Κι αν ήξερα ότι η άμμος που πάταγα ήταν το πάτωμα αυτής της κλεψύδρας
Που τρέχει αμείλικτα, ίσως να διάλεγα αλλά κοχύλια
Κι αν είχα τη δύναμη τώρα αυτό το κολιέ να στολίσω με λόγια
Ίσως να διάλεγα τα πιο άπλα, εκείνα που στον νου μου έρχονται πρώτα
Σ' αγαπώ και μου λείπεις
Κι αυτό είναι αρκετό, δε νομίζεις;
Κι ήταν το πρώτο κοχύλι στη θάλασσα
Μα έλεγα πως άλλο αξίζεις
Κι τώρα μεγάλωσα κι όταν κοιτάζω ψηλά, εσύ το βράδυ στολίζεις
Κι έχεις βγει να μαζέψεις αστέρια, ένα άλλο κολιέ να γεμίσεις
Κι έχω διπλώσει αυτό το κολιέ και σφιχτά το 'χω δέσει στα χέρια
Κι όταν τα πούμε ξανά θα σ’ το δώσω να το συμπληρώσεις μ' αστέρια