Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι (Ena Alliwtiko Paidaki)

Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
Τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
Τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
Έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ' όνειρο τους

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
Αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
Βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους
Κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμια τους

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
Χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
Απόψε λέω ν' ανατινάξω την καρδιά μου

Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
Ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
Τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
Έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
Αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
Ανασηκώσαν πάλι αδιάφορα τους ώμους τους
Και επιστρέψαν ένας ένας στη δουλειά τους

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
Φυσάει μέσα μου ένα όμορφο αεράκι
Χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
Τρομάζουνε γιατί είσαι αλλιώτικο παιδάκι

Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
Κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
Γαβγίζουν "πέσε" και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
Στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
Αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
Στη λερωμένη τους φωλιά ανακραυγάζοντας
Διαρρηγνύουν με οργή τα ιμάτια τους

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
Δεν είμαι άγγελος και ίσως μου αξίζει
Που μες στην έρημο των πόλεων η ψυχή μου
Κάτω απ’ τον ήλιο διψασμένη τριγυρίζει

Μα ίσως η δίψα μου μια μέρα να μαζέψει
Τα μαύρα σύννεφα του κόσμου και πριν φύγω
Ν’ αστράψει μέσα στην ψυχή μου και να βρέξει
Και να ξεπλύνει αυτή τη θλίψη έστω για λίγο

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
Δεν ξέρω αν θ’ αντέξω αυτή τη νύχτα μόνος
Αν τα αλλιώτικα παιδιά είναι παιδιά μου
Αν είμαι θύμα ή αν είμαι δολοφόνος

Έχουνε φράξει από χρόνια τον ορίζοντα
Με σύρματα κι αγκάθια οι νομοθέτες
Κι όλο μας φέρνουν με φορεία στα επείγοντα
Με πρόσωπα σκισμένα τους δραπέτες
Κι όπως κοιτάμε προς το μέρος που κοιτάζανε
Τα πρόσωπα μας όλο μοιάζει να κοιτάμε
Που μας κοιτούν με απορία τόσο επίμονα
Που δεν αντέχουμε και τους χαμογελάμε
Μα αν γελάσουνε κι αυτοί τότε αλίμονο
Είχαμε πάντα τόσα πράγματα να πούμε
Για όλα αυτά που εμείς ποτέ μας δεν τολμήσαμε
Για όσα τι κρίμα ούτε τώρα εδώ τολμούμε