Dooriya

؛[قسمت اول]؛
یه خونه ی دور یه راه دراز من اینجام میون فاصله ها
یه عمره گلایه می کنم تا شاید بدونی که خدا عاشق ماست
چشاتو ببند و گریه کن تا بفهمی حواس دلا کجاست
ماه من از زمین بریده رفته
چشا به نور این ستاره هاست
آخر دنیا کوچه ی چپ بریدگی هارو بکنی رد
کنار میوه ی کال درخت اگه دیدی رو شاخه یه کلاغی هست
لحظه ای که میخوره پرا به برگ
همونجا خونمه پلاک غم
تا جایی که میشد دور شدم رسیدم میون مها و ابر
آخه جایی که دلمو پس میزد میشد جای نبودتو کرایه کرد
چقده سخته چقده دوره
برسه نوای صدای من بهت
کی بدوه همه کوچه هارو بین دیوارا چشاتو نظاره گر شه
راه دوریه از چشا به قلبت خدا ببخشه میشه یه ذره
مالک همه ی خوبیایی اگه بدونی چی بوده ملاک قلبت

؛[همخوان]؛
دوریا دوریا
دل کوچولو چه رنجوریا
ساده ای سادگی میشه امید
امید ساده تو صبوریاست
دوریا دوریا
دل کوچولو چه رنجوریا
ساده ای سادگی میشه امید
امید ساده تو صبوریاست

؛[قسمت دوم]؛
کنار صبوری خونمه از اونجایی که نبودی بودنه
گرون دیوار سنگی که خونه مینازه به کج بودنش
چی میخوای بخری که نمیشه این خودمم خود ارزونمه
تن نحیف تا میره بخواب شعرا بیدارن که پناه روحمه
جایی که همیشه بهاره منم
آسمون رفیق شبامه برامه وطن
جایی که همه چی فدای سرمه
سرابه میون سرابا خونمه منم که کلافه ترم
جایی که کلاما ترانه ترن
یه دریچه که میده مجال نفس
تا بخوره نم این هوا به تنم
جایی که رئیس خودممو همه خوشیا حاصل تلاش منن
نمیره لباس عزا به تنم
خونم اونجاست
یه جای دور
میون خیال و آتیش و دود
کنار کوه لب دره
کلبه ای چوبی رو پیچ جنون

؛[همخوان]؛
دوریا دوریا
دل کوچولو چه رنجوریا
ساده ای سادگی میشه امید
امید ساده تو صبوریاست
دوریا دوریا
دل کوچولو چه رنجوریا
ساده ای سادگی میشه امید
امید ساده تو صبوریاست