บท 3 (Chapter 3)

[Verse]
Yo! กลับมาจากในจุดที่กูน่ะไปแล้วแม่งไม่ควรกลับ
ควรหลับ ภาพตัดรัว สมองกูรวนสัส
คนแม่งบอกกูบ้าที่ทำอย่างนั้นตอนเห็นกูตัวสั่น
เปลี่ยนจากมืดเป็นมัวสัส รู้สึกตัวในหัวกูกลัวสัส
คนแม่งวิ่งกันนัวสัส หัวปั่นแบบไม่ปกติ
ดูแล้ววุ่นวายเหมือนตอนที่สามกีบแม่งถล่มสลิ่ม
คนแม่งวิตกจริตตอนเห็นกูทำอย่างนั้น เหมือนเห็นกะโหลกมันบิด
อย่าสบถมันอีก กูจะไม่ทำมันอีก สงบสติ
เหมือนเกิดใหม่อีกครั้งแต่โลกเดิม ไม่ใช่อีกโลก
ผ่านไปอีกวัน ไม่รู้ต้องขออภัยอีกกี่โทษ
หัวมันโคตรจะปวด ข้างในสมองมันบีบโคตร
อยากจะจิตโรค แต่ระบบความคิดเหมือนติดโรค
โลกมันติดลบ แต่บอกตัวเองกูจะไม่ลบตาม
หยิบสมุดเขียนเพลง จดไรม์ให้มันครบบาร์
เล่าเรื่องที่กูคิดว่าโคตรทรามและก็งดงาม
เป็นแรปที่โยกตาม ไม่คิดจะลาโลกพอเห็นมึงโยกกัน
คนแม่งโคตรพาล ขาดสติมากขึ้นทุกวินาที
โลกมันไว คนเร่งรีบ สติไม่คิดจะมี
ด่ากันแบบไม่สนเหตุผล อีกฝ่ายก็คิดว่าดี
มันเลยเป็นอีกเหตุผลที่กูชอบอยู่ในห้องและคิดวลี
โลกอะไรคือบ่อรวมสัตว์มีพิษทุกสายพันธุ์
มีทั้งเรื่องที่สวยงาม สาวสวย ไปยันขายยา
เปิดเสมอมา ไม่มีเวลาปิดถึงสายันห์
ต้องเลือกสรรเอา จะหาสตังค์หรือแค่หาสาวเอา
คัดสรรศัพท์มาเสิร์ฟสวยๆ กว่าสาวๆ ในผับ
เรื่องทรามๆ ในสังคมดิบ มันเอามาเขียนเรียง
เอามาสาดเสริม แลกเปลี่ยน เรียงความฉลาด
หลังๆ แม่งอย่าไปเถียงหรือว่าแดกกับเหี้ย เหมือนกูตาสว่าง
คนเป็นสัตว์มากขึ้นทุกทีเพียงแต่ไม่ใช่ทางร่างกาย
เข้าไปแรปไม่ไหว บางทีต้องหลบมานั่ง high
พยายามจะปรับตัวอยู่กับโลก พยายามจะเข้าใจ
ถึงโลกไม่น่าอยู่ แต่คิดอีกทีกูก็ไม่น่าตาย mafucker