บท 1 (Chapter 1)

[Verse]
Yo ยังใช้ชีวิตอยู่บนโลก บนความฉลาดที่ปนโง่
รู้ว่าอะไรที่แม่งไม่ดี แต่ก็ยังทำทั้งที่แม่งเห็นอยู่ทนโท่
เพลงกูอาจไม่ได้ทำให้คนโยก แต่ว่าทุกครั้งที่ flow
พวกมึงต้องร้อง "Oh, no" เพราะว่าแม่งคมโคตร
เบื่อรัวเลย flow แบบคนโง่ บางทีก็เติมไปจนโต้รุ่ง
เพราะว่าอารมณ์แม่งโคตรพุ่ง ตะวันรุ่งกูแม่งยังคงโยก
มองเห็นสังคมและคนโคตรบ้ากันขึ้นไปทุกวัน ฆ่ากันตายทุกจันทร์
ถนนชุ่มไปด้วยเลือดและความเห็นแก่ตัวจนโชกคนโลภ
คนโทษกันเอง แต่ไม่เคยโทษตัวเอง
จนโลกแม่งเต็มไปด้วยคนโง่ โจรโพกผ้าเต็มนักเลง
การเมืองกลายเป็นเกมส์
ประชาชนแม่งเลยต้องมาโดนโรค
โสโครกทั้งระบบ ทั้งเลียขาทั้งประจบ
แต่ยากจะเปลี่ยนทั้งที่ยังเห็นกันอยู่ทนโท่
คนจนแม่งรอโดนโชคหล่นทับ
เพราะรู้ว่าทนทำงานทั้งชาติ แม่งยังไม่มีโอกาสจะรวยเท่ากับพวกโอโอ้
บางคนแม่งต้องมาโดนโทษ จากการตะโกนโย่วบนเวที
ที่พวกมึงคิดว่านี่เป็นปฏิปักษ์
เลยจับพวกแม่งมาลงโทษ ถ้าไม่ทำกลัวโดนโยก
ลืมความเป็นมนุษย์ โคตรจะสุด ยิ่งพูดกูยิ่งโมโหโคตร
ถุยให้กับความโสโครก เติมให้มองถนนโยก
พยายามไม่สนโลก เพราะรู้รสชาติแม่งขมโคตร
ไม่เคยโทษฝนโทษฟ้า
แต่บางทีโทษตัวเองที่ผมโลภ ยังมัวเมาและหลงโลก
ในวันที่ฝนโคตรหนัก บางทีสับสนโคตร
อยากหลับไม่สนโลก ปล่อยให้สมองของผมโล่ง
อยากตื่นมาอีกทีบนโลก
ที่คนโลภ คนโฉด โดนจับไปลงโทษเอาให้มันหมดโลก
แต่ความจริงมักไม่เป็นอย่างนั้น มันน่าตลกโคตร
มีกฏโง่ๆ บังคับเราอยู่ ถ้าเกิดไม่ทำเค้ากดมึงหมดโม่หล่นโลก
ความเหี้ยเห็นอยู่ทนโท่ แต่ต้องทำเป็นคนโง่
แม่งพูดไม่ได้ เดี๋ยวกลายเป็นศพ โป้ง !!