Bon Jovi

[Verse 1]
Muszę się trzymać tego co mam
I nic mi po wiedzy, czy podołam temu
Każde z ich spojrzeń na pamięć znam
Choć Tobie wydaje się, że jest ich zbyt wielu
Ej, nie mam już ponoć celu
Kurwa, weź przeliteruj im prawdę
Większość z nich trzyma duszę w portfelu
Oddaliby wszystko, żeby grać tutaj za mnie
Jest siódmy dzień sierpnia, czwarta piętnaście
Właśnie mija trzynasty rok i
Jestem pewien, że gdy wkrótce zgasnę nad
Moim grobem rzadko spotkasz tłok
Każdy kolejny krok przybliża mnie do niej
Wijącą się w spazmach na łożu róż, niech
Wreszcie położy na mnie swoje dłonie
Ja niczego innego nie muszę mieć tu

[Ref: x2]
Potrzebuję usłyszeć, że chcesz mnie
Że wierzysz we mnie tak ślepo
Muszę wiedzieć, że przede mną brzeg jest
Nawet jeśli ma być daleko
Nawet jeśli brakuje nam czegoś znów
Nie chce wiedzieć nigdy
Bez tych kilku rzeczy, nie mam nic z tego, tu
Żyje modlitwą innych

[Verse 2]
Mój syn będzie pisać o mnie
I choć nie poznał mnie, nie umie zapomnieć
Ojciec był jak toczący się kamień ponoć
A jeśli upadał to tylko, jak żołnierz
Ej, tylko tak
Choć nie słuchał niczyich rozkazów nigdy
Ponoć trzymał w garści cały świat
A tylko kobiety potrafiły go skrzywdzić
Mój ostatni rok był dziwny
Długi jak nasze blizny, pech, gwałt i wiarę
Wydawają się być mniejsi niż mali wciąż
Jadąc po słońcu na koniu ze stali
I znów, widzę ją w oddali
Leżąc pośród róż woła mnie ciszej
Niech da mi tutaj jeszcze pięć minut
A potem może odebrać mi życie

[Ref: x2]
Potrzebuję usłyszeć, że chcesz mnie
Że wierzysz we mnie tak ślepo
Muszę wiedzieć, że przede mną brzeg jest
Nawet jeśli ma być daleko
Nawet jeśli brakuje nam czegoś znów
Nie chce wiedzieć nigdy
Bez tych kilku rzeczy, nie mam nic z tego, tu
Żyje modlitwą innych