Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Charlotte Brontë
Emily Brontë
Anne Brontë
Yes, thou art gone! and never more
Thy sunny smile shall gladden me;
But I may pass the old church door,
And pace the floor that covers thee,
May stand upon the cold, damp stone,
And think that, frozen, lies below
The lightest heart that I have known,
The kindest I shall ever know.
Yet, though I cannot see thee more,
'Tis still a comfort to have seen;
And though thy transient life is o'er,
'Tis sweet to think that thou hast been;
To think a soul so near divine,
Within a form, so angel fair,
United to a heart like thine,
Has gladdened once our humble sphere.
A Reminiscence was written by Anne Brontë.