87

[Verse 1]
Στη σιωπή του δρόμου περπατώ
Με κοιτάζεις μα δεν σταματώ
Πόσοι όροφοι είναι η μοναξιά
Πόσες σκάλες πάνε πουθενά
Μία κάφτρα το σκοτάδι αυτό
Μια ώρα είναι αρκετό
Και ο φεγγίτης σαν μια ζωγραφιά
Πως σε λένε μάτια κλειστά

[Verse 2]
Πως ξεχνιέται ένας άγνωστος
Και ό κόσμος ένας νους ακούραστος
Ένα στόμα που ζητάει φιλιά
Πόσες σκάλες είναι η μοναξιά
Φωσφορίζει σαν επιγραφή
Σαν χρυσάφι έχεις πουληθεί
Και το θάμβος σαν μια ιαχή
Ξημερώνει και θα ξεχαστεί

[Verse 3]
Μήπως έχεις φίλε μια φωτιά
Το ρολόι μου πάει μπροστά
Και στον τοίχο αυτό που έχω σταθεί
Με περνάει πάλι η ζωή
Σαν τους δίσκους που δεν παίζω πια
Έχεις φύγει και όλα είναι παλιά
Ως το δέκα πάλι θα μετρώ
Δεν νυστάζω, γιατί σ' αγαπώ