08. Έξοδος

Ένα ιστορικό του δίσκου «8φετίχ»
[Onesecbeforetheend]

Το Δεκέμβριο του 2011 μια ομάδα ραπάδων με έδρα την Αθήνα, Τοσφάλμα, οι Jolly Roger και το Βδέλυγμα [γνωστοί πλέον ως Θέατρο Δρόμου], επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη για τη διεξαγωγή μιας συναυλίας στο χώρο των πανεπιστημίων, καλεσμένοι της αντίστοιχης ομάδας της Θεσσαλονίκης. Εγώ, εκείνο το βράδυ, είχα αναλάβει το ρόλο του ανθρώπου που αλλάζει τις μουσικές παραγωγές και τις σταματάει κατ’ εντολή του εκάστοτε θιασώτη της σκηνής. Αποτέλεσμα ήταν να βρίσκομαι σε όλες τις φωτογραφίες της συναυλίας, έχοντας προσφέρει τα ελάχιστα για τη διεκπεραίωσή της. Τοσφάλμα μού είχε δώσει ένα φάκελο με τις παραγωγές του και των φίλων του με τη σειρά που θα παρουσιάζονταν. Το μεγάλο γλέντι ξεκίνησε, ακούσαμε πολλά αγαπημένα κομμάτια και σε κάποιο σημείο έφτασε η ώρα, περασμένες δύο αν θυμάμαι καλά, να βγει στη σκηνή ο τελευταίος καλλιτέχνης, το Βδέλυγμα. Ο τελευταίος αυτός φάκελος είχε 4 παραγωγές. 4 σύντομα κομμάτια. Τα έβαλα να παίξουν και ήδη κάτι με έκανε να δώσω ιδιαίτερη προσοχή, ενώ παράλληλα βομβαρδιζόμουν από δύο κοπελιές που μου λέγανε να κλείσω αυτήν τη μουσική, να κόψω αυτόν τον περίεργο και να βάλω drum ‘n’ bass [α, ναι, είχα αναλάβει και το ρόλο του dj για το υπόλοιπο της βραδιάς]. Εγώ είπα στην κοπέλα που καθόταν συνεχώς δίπλα μου να δώσει σημασία στον άνθρωπο που μιλάει στο μικρόφωνο γιατί απευθύνεται στην ίδια για θέματα που την απασχολούν. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ή όπως λέει ο DOOM “99% of rap is just a friendly listener”. O άνθρωπος είπε τα κομμάτια του και το πάρτι ξεκίνησε. Την άλλη μέρα, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στην άλλοτε υπαρκτή κατάληψη Δέλτα για ανταλλαγή απόψεων σε σχέση με το εναλλακτικό ραπ και δράσεις για αυτό. Ήταν φανερό πως τα δύο μέλη που έκαναν τη συζήτηση να ξεφεύγει από το προκαθορισμένο ήταν το Βδέλυγμα και ο υποφαινόμενος

Έψαξα τα κομμάτια του την άλλη μέρα στο διαδίκτυο και ενθουσιάστηκα με το τραγούδι «Γαμιέται το χάος2». Αμέσως του έστειλα μήνυμα, λέγοντάς του πως πρέπει να κάνουμε συγκρότημα. Οι φίλοι μου μού λέγανε πως αυτός ο τυπάς είμαι εγώ

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να μιλάμε, να ανταλλάζουμε απόψεις, να συνειδητοπούμε την ύπαρξη κάποιων κοινών αναγνωστικών επιρροών και να γράφουμε κάποια πρώτα σχεδιάσματα στο πλαίσιο μιας μελλοντικής συνεργασίας. Το Φεβρουάριο του 2012 αποφασίζω να κατέβω στην Αθήνα και να επισκεφτώ το υπόγειο του Βδελύγματος για να γράψουμε από κοινού κάτι. Στα μηνύματα που ανταλλάζαμε παρατηρήσαμε την έντονη επιρροή που μας είχε ασκήσει το έργο του Μαρκησίου ντε Σαντ, καθώς και η γενική επιρροή του ερωτισμού στη δόμηση κοινωνικών συνθηκών και το αντίστροφο. Αποφασίζουμε, λοιπόν, να βγάλουμε ένα θεματικό δίσκο με περιγραφές πράξεων και χαρακτήρων που διακατέχονται από κάποιας μορφής σεξουαλική παρέκκλιση. Φετίχ. Πόσα θα είναι αυτά; Οχτώ. Ωραίος αριθμός, αρμονικός, εναρμονίζει αριθμητικά την έλλειψη παραδοσιακής αρμονίας που περιγράφεται λεκτικά. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να βάζουμε κάτω τα φετίχ. Το Βδέλυγμα δεν είχε πρόσβαση στο διαδίκτυο στο σπίτι του τότε, και έτσι αντλούσαμε ιδιαίτερες πληροφορίες για τη φύση των φετίχ μέσω του έξυπνου τηλεφώνου του, που παρείχε κάποιου τύπου σύνδεση, αλλά και μέσω του χαζού μου τηλεφώνου που παρείχε σύνδεση με τους έξυπνους φίλους μου. Ξυπνούσαμε και κάθε μέρα γράφαμε από μια ιστορία για ένα φετίχ. Σε σχέση με τον τελικό δίσκο, υπήρχαν άλλα δύο κομμάτια που εν τέλει θεωρήθηκαν αρκετά κωμικά σε σχέση με το όλο ύφος των υπολοίπων και δεν συμπεριλήφθηκαν. Ένα από τα κομμάτια διασπάστηκε σε δύο μέρη, μιας και η μορφή του φετίχ ήταν μεν όμοια στα δύο μέρη, αλλά βάσει της ιστορίας, λάμβανε χώρα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε διαφορετικά – μα επικοινωνούντα – περιβάλλοντα. Τα κομμάτια που δε συμπεριλήφθηκαν, όπως και κάθε μορφής φετίχ που δεν περιγράφηκε στο δίσκο αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο όγδοο, ορχηστρικό φετίχ του δίσκου

Όταν τελειώσαμε με τη συγγραφή των στίχων, πήγαμε στο σπίτι που στεγάζει πλέον ολόκληρη την κολεκτίβα, εκεί όπου Τοσφάλμα διατηρούσε τα αρχεία με τις μουσικές του παραγωγές. Διαλέξαμε κάποιες και ξεκινήσαμε τις πρόβες. Εγώ έφυγα για τη Θεσσαλονίκη. Μετά από κάποιο διάστημα ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις, εγώ από Θεσσαλονίκη και το Βδέλυγμα από Αθήνα. Έστελνα τα αρχεία των ηχογραφήσεων στο Βδέλυγμα ταχυδρομικά και μέναμε σε τακτική επικοινωνία. Το καλοκαίρι του 2012 Τοσφάλμα και το Βδέλυγμα ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη για να ασχοληθούμε με το πώς θα κάνουμε μια καλή μίξη των κομματιών. Δράσαμε ενστικτώδικα πίνοντας γρανίτες και τρώγοντας τα άθλια καυτερά μακαρόνια μου και δεν κάναμε τίποτα, εκτός από το να πάρουμε την απόφαση του να ασχοληθούν τα παιδιά κάτω μόνοι τους με τη μίξη χωρίς να μείνουμε υπόλογοι σε κάποιο άλλο στούντιο που και λεφτά θα μας έπαιρνε και δε θα κατανοούσε τις ιδιαίτερες επιθυμίες μας. Τοσφάλμα έκανε, λοιπόν, τη μίξη και ο Ανδρείκελος μας χάρισε το τελικό μάστερ, καθώς και σκρατς στο τελευταίο κομμάτι

Όλα αυτά έγιναν στις αρχές του φθινοπώρου του 2012, όταν εγώ είχα ήδη φύγει για την εγκατάστασή μου στη Δανία. Από εδώ ξεκίνησα να δουλεύω το αισθητικό μέρος του δίσκου, εξώφυλλά, βιβλιάράκι κλπ. Ο Φρανκ ετοίμασε μια προωθητική αφίσα και τώρα, Δεκέμβριος του 2012, ετοιμαζόμαστε για την τελική κυκλοφορία του δίσκου, σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη εφαρμογή της ιδέας. Αποφασίζουμε να βγάλουμε το δίσκο στις 21, μαζί με το επερχόμενο «τέλος του κόσμου». Μια σειρά προωθητικών, πολύ απλά σχεδιασμένων, εικόνων έχει ξεκινήσει να κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό να πλαισιώσει την τελική αποδοχή του δίσκου

Τη δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2012, ενημερώνομαι από το Βδέλυγμα για ένα γεγονός που διακατέχεται από τη λωτρεαμονική ιδεά της σύμπτωσης. Ένας φίλος του Βδελύγματος, τη μέρα της κυκλοφορίας του δίσκου και του «τέλους του κόσμου», θα υποστεί χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση κιρσοκήλης, που όπως μου την περιέγραψε το Βδέλυγμα είναι «μια μαλακία που βγαίνει ανάμεσα στ’ αρχίδια και αποδυναμώνει το σπέρμα». Φυσικά, δεν άργησα να πραγματοποιώ συνειρμούς. Πρώτα ήρθε ο στίχος από το πρώτο κομμάτι του δίσκου: «Μα τα μαστίγια ήταν ακριβά, όπως και τα διαζύγια. Ξέρω πώς είναι γιατί οι όρχεις μου χώρισαν πριν κανά διβδόμαδο». Αμέσως μετά, ο νους μου κατευθύνθηκε σε κάτι πιο πρακτικό. Εάν μετά την αφαίρεση αυτής της «μαλακίας» καταφέρναμε να την κρατήσουμε ως όπλο της παρέας των ράπερς, θα συνέβαινε κάτι πρωτοποριακό: θα είχαμε ένα είδος ραπ κρυπτονίτη [επιτρέψτε μου το νεολογισμό «κραπτονίτης» που περιέχει μέσα και το “crap”] εναντίον οποιουδήποτε ράπερ που θεωρεί πως οι ερμηνευτικές και στιχουργικές του ικανότητες τον κάνουν να «γαμάει». Και αυτό έρχεται πολύ κοντά στο νόημα ενός κομματιού που απορρίφθηκε από την τελική μορφή του δίσκου, όπου οι δύο ήρωές του δέχονται να διακορευθούν από μέλη της «παλιάς σχολής» του ελληνικού ραπ που διατείνονται πως «γαμάνε», δημιουργώντας το ύψιστο φετίχ όλων. Καλή επιτυχία στην επέμβαση, φίλε του Βδελύγματος. Είθε η πορεία της επέμβασής σου να σημαδέψει δημιουργικά και την πορεία του δίσκου μας. Υπέρβαση μέσα από την Αγάπη και Αγάπη μέσα από την Υπέρβαση