02. Ωδή στα άλογα όντα

[Βδέλυγμα]
Ξυπνησα νωρις εκεινο το πρωι·
Κρατωντας το μεταλικο κεφαλι μου
Ανεμενα το λευκο ξημερωμα στο χωριο
Φρεσκο νερο, ψωμι ξερο
Και καλημερες με τον εαυτο μου
-Καλημερα Μιχαλη
Ειναι ακομα σκοτεινα εδω
Κι ας κατεφυγα χρονια πριν
Για να ξεχαστω. Η παγωμενη πολη μακρυα
Μα η θερμοκρασια του αερα ιδια
Σκουπιδια στα ονειρα μου ριπτονται
Μετουσιωνοντας τα σε παραλυρισμους
Κι ετσι η αυγη αργει
Ειδα μια γυναικα να οδηγει
Μοντερνο κοκκινο αυτοκινητο σε μισοχαλασμενη ασφαλτο χλωμη
Εμοιαζε θαρραλεα χαρουμενη, ωσπου την πηρε και την σηκωσε
Ο Θεός γερανος, εκσφενδονιζοντας και κλειδωνοντας την
Σ’ ενα ιαπωνικο θαλαμο αποσυμπιεσης
Οταν τα εντερα της το πατωμα κοιταγαν
Μαλλον αγχωμενη θα ‘ταν...
Και μολις αποπειραθηκαν να το ζεστανουν
Ενιωσα τους σβολους των ματιων μου απροστατευτους
Αλλη μια γαμημενη γραμμη στο ημερολογιο
Σηκωθηκα να δω την οικογενεια μου·
Το φως με τυφλωσε. Υστερα η οραση επεστρεψε
Δειχνοντας τους τοσο ηρεμους στα νεκροκρεβατα τους
Φιλησα τα παιδια και τη γυναικα μου
Στα ροζιασμενα μαγουλα, κι εσπασα εξω
Γραπωνοντας τη βαλιτσα μου
Οι δινες που με διεκδικουσαν
Καλυπταν τον ουρανο, οντας πιο εγχρωμες απο ποτε
Η μαχη τους εμελε να ληξει μολις αναψα τον κινητηρα μου
Διατινιστηκα: Βουνα, χωματοδρομοι και χαμοσπιτα
Αγορασα μια αποσυντιθεμενη φαρμα-προσχημα
Και σ’ εφερα στο σπιτι μου απαγορευμενη αγαπη μου
Τ’ αγγουρα ματια μου δακρυζoυν οταν σε κοιτουν
Και τ’ ακρα μου τρεμουν απο προσμονη
Τωρα ειμαι ξυπνιος! Κειτομαι διπλα σου
Δεξου τα νωχελικα μου χαδια ως ξημερωμα
Ορθωσου, χαρισε μου την λυτρωτικη βεργα της ζωης
Τωρα ειμαι ξυπνιος! Στηθηκα χρονια να σε περιμενω
Γαμησε με οσο μπορεις. Χωσε την αλογισια πουτσα σου
Στο διαστροφικο μου κωλο. Δως μου τον πονο που με γεννησε
Τελειωσε με μ’ αυτον... Νιωθω Ιησους μεσα στη στανη σου
Ισως κι εγω για τους ανθρωπους να πεθαινω
Αγαπησε με κι αλλο, σπλαχνικο μου ατι!

[Onesecbeforetheend]
Όταν ήμουν μικρός λάτρευα την ιππασία
Μου άρεζαν τα άλογα κι έτσι γράφτηκα σε μια ανάλογη λέσχη
Το πάθος μου μετεξελίχθηκε σ’ αυτό που άλλοι ονομάζουν κτηνοβασία
Οι ζωόφιλοι με κυνηγούν κι οι συγχωριανοί μου λεν πως κάνω αίσχη
Στα δεκαπέντε μου τραυμάτισα σοβαρά το πόδι μου και στο χειρουργείο μού έβαλαν μέταλα
Το άλογό μου μού έλειπε κι όσο ήμουν κατάκοιτος συνέδεα τις λάμες μου με του αλόγου μου τα πέταλα
Η φοράδα μου ήταν περήφανη στο τρέξιμο και υπάκουη μόνον επειδή είχαμε κερδίσει τον αλληλοσεβασμό
Την τελευταία βδομάδα που ήμασταν χώρια ένοιωθα πως μιλούσαμε τηλεπαθητικά και πως ονειρομόμασταν τον οργασμό
Όταν βγήκα ήμουν δεκάξι, παρθένος βιολογικά και όχι στο ζώδιο
Το άλλο μισό μου ήταν ζώο μα για μένα αυτό δεν ήταν εμπόδιο
Η Ντόρρις ήταν ήσυχη κι έβγαλε ένα ρουθούνισμα σαν ξαναμπήκα στο στάβλο
Η μορφή της με τάραξε, την ψυχοσύνθεσή μου χάραξε και ξεπέρασε κάθε κυκλικό ηθικό φραγμό φαύλο
Η διείσδυση ήταν γρήγορη κι αποτελεσματική
Η μουνότρυπά της ήταν τεράστια και η ίδια χαρισματική
Ο οργασμός μας επήλθε ταυτόχρονα, ούρλιαξα και χλιμίντρησε
Η βόλτα που πήγαμε μετά μια αιώνια σχέση εγκαθίδρυσε
Μετά από αυτό δοκίμασα να νοιώσω απολαύσεις κι από ανθρώπινα θηλυκά
Μα τελικά οι άνθρωποι έχουν χάσει τα αυθεντικά ζωώδη ένστικτα, τα διονυσιακά
Έκανα το λάθος κι εκμυστηρεύθηκα το πάθος μου στον κολλητό μου
Πώς δε σκέφτηκα πως του έδωσα έτσι τις πρώτες πέτρες για το κοινωνικό λιθοβολητό μου;
Πρωτού η είδηση μαθευτεί αρκετά, δούλεψα και μάζεψα λεφτά για ν’ αγοράσω από τη λέσχη το άλογό μου και να μας προσφέρω σωματική και πνευματική ελευθερία
Τώρα μένουμε σ’ ένα χωριό στη νοτιοανατολική Τουρκία
Το άτι μου με πήγε εκεί όπου φραγμοί δεν υπήρξαν και ούτε πρόκειται να γεννηθούν
Είναι εκεί που οι άνθρωποι γνωρίζουν πως από την έκφραση της αθώας ηδονής δεινά δεν πρόκειται ποτέ να προξενηθούν