Κεριά (Keria)

[intro]
Αυτό είναι για 'κείνους που φύγανε φέτος σαν αγριεμένα θεριά
Καμιά και κανένας λιγότερος φέτος, οι δρόμοι τούς σβήνουν κεριά
Αν φύγω μιά μέρα ψηλά στον αέρα, ψηλέ, να με κάνεις ρεφρέν
Στον κόσμο αυτό που δεν άλλαζε κι ήθελε ξήλωμα από το μηδέν

[verse 1]
Yuh, αυτή η ζωή μας καλή, δε σε θέλω ντεμί, δε σε θέλω ουδέτερο
Φοβάσαι τον θάνατο, λες, αλλά πας προς τα 'κεί να τον κάνεις συνέταιρο
Αν έκανα μιά προσευχή να 'χα λίγα καλά, όχι κάτι ιδιαίτερο
Είδα την αλήθεια γυμνή σ' έναν κύκλο στην Ασκληπιού απ' τον δεύτερο
Περιστέρι Αθήνας σε μία γκαζιά μαγαζιά που γκρεμίζαμε ολόκληρα
Θυμάσαι τα χρόνια σου τα παιδικά απ' τα πιο παιδικά σου χαμόγελα
Η πόλη ζητά να την εκπροσωπήσω, όχι να διηγηθώ την αλήθεια της
Θυμάμαι τα χρόνια μου τα παιδικά απ' τα πιο παιδικά παραμύθια της
Γράφω ό,τι ζω στα τριάντα ακόμα σαν πρωτοετής νεοσύλλεκτος
Μην είσαι απόλυτος πάντα, ο κόσμος αυτός είναι λίγο πιο σύνθετος
Ο χώρος που σου αναλογεί ενενήντα επί δύο στη μέση του σύμπαντος
Μην είσαι αμείλικτος πάντα, ο δρόμος αυτός είν' ο πιο πολυσύχναστος
Οι δικοί μου έχουν κάνει παιδιά και ταΐζουν μωρά που γυρνάν στο πλευρό τους
Κι εκείνα θα δούνε τον κόσμο στραβά πριν αφήσουνε το μπιμπερό τους
Κι άλλοι θα 'χαν κάνει παιδιά, αλλά γίναν πουλιά και πετάξαν μακριά
Από ναρκωτικά ή από μία τσουριά λίγο κάτω απ' τα μπούτια της τέσσερεις πόντους

[Chorus]
Αυτό είναι για 'κείνους που φύγανε φέτος σαν αγριεμένα θεριά
Καμιά και κανένας λιγότερος φέτος, οι δρόμοι τούς σβήνουν κεριά
Αν φύγω μιά μέρα ψηλά στον αέρα, ψηλέ, να με κάνεις ρεφρέν
Στον κόσμο αυτό που δεν άλλαζε κι ήθελε ξήλωμα από το μηδέν

[Chorus]
Αυτό είναι για 'κείνους που φύγανε φέτος σαν αγριεμένα θεριά
Καμιά και κανένας λιγότερος φέτος, οι δρόμοι τούς σβήνουν κεριά
Αν φύγω μιά μέρα ψηλά στον αέρα, ψηλέ, να με κάνεις ρεφρέν
Στον κόσμο αυτό που δεν άλλαζε κι ήθελε ξήλωμα από το μηδέν

[Verse 2]
Είχα αδέρφια που γίναν τα πόδια μου όταν δεν το 'τρεχα να το κρατήσουν
Αδέρφια που γίναν τα μάτια μου όταν δεν έβλεπα πόσο ρουφιάνος ήσουν
Οι δικοί μου δεν κλαίγονται πια, ανοίξανε μαγαζιά, βρεθήκαν οι τρόποι
Τελικά λες ν' αξίζαν οι κόποι; Τώρα τρώμε καλά σαν ανθρώποι
Στην υγειά των παιδιών που δηλώνουν παρών κι εγώ κάθε χρόνο σοφότερος
Στην υγειά των παιδιών και κάθε ρεβεγιόν, καμιά και κανένας λιγότερος
Θα τα πούμε εκεί πάνω, αδερφούλη, ν' ακούσω τα νέα κουπλέ που θα φέρεις
Κι ό,τι πούμε θα μείνει εδώ, η πιάτσα είναι κουτσομπόλα, το ξέρεις
Να 'ρθεις ξανά να σου πω πως σε θέλω και πως είσαι εκείνη που διάλεξα
Να 'ρθεις ξανά να μου πεις «Σ' αγαπώ» όταν πέφτει ο Ήλιος στη θάλασσα
Να κοιτάμε το ίδιο κενό, εκεί που ξεφεύγει κανείς
Τρελαίνεσαι που το εννοώ, χαίρομαι που το εννοείς
Ρωτάν αν πουλούσα το crew μου, αν έπαιρνα όλα τα φράγκα του κόσμου
Δε θα σ' άφηνα αν είσαι αδερφός μου, δε θα τ' άντεχε ο εγωισμός μου
Ο Λιάκος δεν μπαίνει ποτέ σε κουτάκια, ο Λιάκος ποτέ σε καλούπια
Η άνοιξη αφήνει χειμώνα βαρύ, αδερφέ, θα μας φάν τα κουνούπια

[Chorus]
Αυτό είναι για 'κείνους που φύγανε φέτος σαν αγριεμένα θεριά
Καμιά και κανένας λιγότερος φέτος, οι δρόμοι τούς σβήνουν κεριά
Αν φύγω μιά μέρα ψηλά στον αέρα, ψηλέ, να με κάνεις ρεφρέν
Στον κόσμο αυτό που δεν άλλαζε κι ήθελε ξήλωμα από το μηδέν

[Chorus]
Αυτό είναι για 'κείνους που φύγανε φέτος σαν αγριεμένα θεριά
Καμιά και κανένας λιγότερος φέτος, οι δρόμοι τούς σβήνουν κεριά
Αν φύγω μιά μέρα ψηλά στον αέρα, ψηλέ, να με κάνεις ρεφρέν
Στον κόσμο αυτό που δεν άλλαζε κι ήθελε ξήλωμα από το μηδέν