Eyne Ye Mard

[بخش اول]
دنیا چند وقته که بی‌انصاف شدی
یه خورده حسابی مونده که باهم صاف کنیم
تو که دنیامو خاک کردی تو باغچت، بدنم خط خطیه
یه کاکتوس دارم رو تاقچه‌ام عین من رفتنیه
ولی باز دمش گرم، پشتمو پانسمان کرد
افکار مردمم هنوز سرده واسم
ولی از گرمای گلدونش یه شال بافته واسم
دقیقا عین یه مرد

ما که فردامون یخ کرد تو زمستون خورشیدم زندونی شد
ولی تو یه دنیای خوشگل و واسه من نقاشی کن
مقابل هیچکسی من خَم نشدم، غرورم فلک نشد
زانوهات شکست رو آسفالت، واسه من فلج نشد
حتی اگر به نفعم باشه
یا اگر سقف دنیا کوتاه‌تر از قامتم باشه
آه... عین یه مرد

یه چیزایی هنوز هست، واسه‌شون می‌جنگم
که قَد خنده‌ی بچه‌ات واسه من قشنگن
یه چیزایی قدیم بود که الان ریختم‌شون
عین رفیق، عین ترس، هرچند که خودم ساختم‌شون
عین یه مرد

تو که دنیامو خاک کردی تو باغچت، بدنم خط خطیه

[کروس]
من آن آتش پرستم، مرا درهم شکستن
من آن آتش پرستم، مرا درهم شکستن

[بخش دوم]
با من باش هر چند تقصیر من بود که سر سفره‌ی هر ناخدایی نشستم
هر چند من بودم همه‌ی باوراتو شکستم
هر چند به خنده‌های مردم من طاعون زده
هر چند عربدم از ناله‌های روی تختت آروم‌تره
ولی خوب درندم از نژاد جنگلم
من همون جنگندم عین ستون محکمم
من همون آتش پرستم که به زور شکستنم
منو از آتیش نترسون که خودم جهنمم
شنیدم عابد این شهر خودش الکلیه
به خاطر پُست و مقام چند تا جوون سَر بریده
خونش هم زرشکیه، عبادتش به خاطر جنده‌های بهشتیه
ولی خوب مردمیه، احترامش واجبه غیر از اینم سر بریده

با من باش من خودم جهنمم، سینه‌مَم پُر از دوده
وطنم تو زمستونه، تو خودتو نباز مَرد
بذار آدم برفی‌هاشون تا می‌تونن سرد باشن، بعد از اون بهار هست
د دنیا چند وقته که بی‌انصاف شدی یه خورده حسابی مونده که باهم صاف کنیم

[کروس]
من آن آتش پرستم ، مرا درهم شکستن
من آن آتش پرستم ، مرا درهم شکستن