Zangar

[قسمت اول]
نشسته روی تخت
عرق کرده کفِ دست و پا
نگاه می‌کنم چه طور آب می‌شوم
می‌چکم به ظرفِ اضطراب
به ظرف زندگی، به قلب اتفاق
آی دیوارها، تخت‌ها، عقربه‌ها، ساعت‌ها
پنبه بَر گردنِ ما چون اَره بر گردن کاجی‌ست که هی
می‌رود، می‌آید، می‌بُرد کُند کُند
و اگر دَم بزنیم تُند تُند
نفرت شلیک می‌شود از سینه‌های تَنگ‌ تَنگ
می‌شود از تُنگی بلورین که در او افسرده‌ست ماهی قرمز
چه خاموش و بی‌رحم و بسته است جهانِ هرگز
بیا تا برگردیم خلاف این موج
گرچه مُهر بر دهانه، زنجیر بر زبانه
تا زبان باز کردیم شعله کشید زبانه
مشت بر دهان شد
دندان بی‌دهان شد
کدخدا خدا شد
صنعتگر گدا شد
....گفتنم خاموش
بَنگ بَنگ

[هم‌خوان]
در عوض این همه تلخی می‌کُنه شامه‌ی منو تَر مِی کی؟
خرده بر گامم دید خود می‌رود قدم‌زنان لَنگ‌لنگان، لِی‌لِی‌لِی

[قسمت دوم]
روبه‌رو یه پنجره‌ست؛ پشت‌ش یه بُرجک
رو زمین، پهن کرده سایه‌های بلندشو
زیرش یه سرباز؛ باد آورد بوی سرب سرفه‌های تفنگشو
نصف روز شعله‌ای در من می‌دَود، چنانچه در فانوس
نصف دگر در بستر خوابم، چنانچه در تابوت
دیوانه‌ای در بطنم هست که رو شعله شروع کرده به رقص
شبیه قلب که تـو، قفس سینه‌ی ما در تپش است
روبه‌رو یه آینه است، روبه‌روش ایستاده
یکی چون لحظه افتادن خورشید: گرم، گونه‌اش سرخ، لب‌ش تلخ
غرقه‌ی این بی‌تابی‌ست: که جهان، این چنین برج گران
بعدِ هر نقطه فرو می‌ریزد
و حکایت همچنان باقی‌ست

[هم‌خوان]
روبه‌رو یه پنجره‌ست
پشت‌ش یه بُرجک
رو زمین، پهن کرده سایه‌های بلندشو
زیرش یه میدون
پوشیده از خون
داخل‌ش یه سرباز
باد آورد بوی سرب سرفه‌های تفنگشو
باد آورد بوی سرب سرفه‌های تفنگشو