Βράδια Αξημέρωτα (Bradia Akshmerwta)

[Verse 1]
Πώς να χωρέσω την ψυχή μου σ' 24 μπάρες ρωτάω
Μού 'πανε πως μεγαλώνω, μα νομίζω γερνάω
Γιατί τα βήματα δεν άλλαξαν. Η πρώτη μου στράτα στον κόσμο μού 'δειξε πως δεν παίζουνε λόγια σταράτα
Και δεν τ' ανέχομαι πια
Γράφω και πιάνω μικρόφωνο, για να νιώσω καλά
Για να μιλήσω και ν' αγγίξω όσους οι άλλοι άφησαν πίσω
Δε θα σβήσω, την πικρία μου διαθήκη θα σ' αφήσω
Θυμώνω με τον εαυτό μου, άμα παραιτούμαι
Γιατί πήγα τη μάχη ν' αφήσω στη μέση και να βοηθήσω αρνούμαι
Οποιονδήποτε έχασε την ευκαιρία να δει την αλήθεια για πρώτη φορά αμοντάριστη με πλάνα ωμά που δε βλέπεις στα σινεμά
Λάθος μεγάλο και το γνωρίζω
Να σταματήσω μια μέρα ελπίζω
Τον εαυτό μου ένοχο χρίζω
Δεν ξέρω γιατί, μα, ζωή, συνεχίζω
Βέβηλα έργα, αντί να με φάει η μιζέρια (σήκωσα χέρια)
Περιστέρια ήταν στον αέρα, χαμογελούσα εκείνη τη μέρα
Ξέρεις τι; Έμαθα πως δεν αντέχει πολύ
Για πες μου, πότε η χαρά σού 'χει φανεί αρκετή;
Γιατί, όταν κοιτάζω πίσω, βλέπω μόνο τα λάθη μου
Βλέπω πάθη που με φέρανε ξανά εδώ, αγάπη μου
Στο ίδιο σκαλοπάτι να ξαπλώνω το κορμί μου
Τα ίδια σιγομαρτυρά η έρμη η ψυχή μου
Τα όσα πλήρωσα με δάκρυ, όσα μ' έβγαλαν στην άκρη
Δώσε πάλι αυτά που μ' έκαναν να μείνω στο χάρτη

[Hook]
Δώσε μου πίσω βράδια αξημέρωτα να ζήσω
Τα μάτια μου πριν κλείσω, πριν να ηρεμήσω
Δώσε νύχτα, ξαστεριά, τσικουδιά κι ένα μπαλκόνι
Κι ένα φίλο να τα πω, η ψυχή μου ν' αλαφρώνει
Δώσ' του κουράγιο, ν' ακούσει λάθη μιας ζωής
Δώσ' του γνώση, να μου δώσει σε μορφή συμβουλής
Δώσ' του τα πάντα που χρειάζομαι, κι εγώ από μεριά μου
Το μόνο που 'μαθα να δίνω είναι η καρδιά μου

[Verse 2]
Θέλω να πω, είναι πολλά, μα πώς αρχίζεις τελικά
Ν' αγγίξεις 'κείνα τα μυαλά που χάνονται στο πουθενά;
Ναι, είμαι από μια γενιά που όλοι της δώσανε πολλά
Μα όσα κι αν πήραν, ξέρουν πως ποτέ δε θά 'ναι αρκετά
Γιατί σ' έμαθαν να μη νοιάζεσαι
Σ' έμαθαν να παίρνεις παραπάνω απ' αυτό που χρειάζεσαι
Γιατί σε 'μάθαν να μη δίνεσαι
Και, μάλλον, μέσα σου από μικρός ήξερες πως σε
Πόλεμο πάντα για λάθος συμβάντα δόθηκαν ζωές για τα πάθη του χθες
Μα τώρα ζητάς διαδρομές που ψυχές χαραχτήκανε μέσα σε 10 γραμμές τετραδίου
Μπορώ κι ακροβατώ μεταξύ σοβαρού κι αστείου
Το είδωλό μου έχω δει στο πρόσωπο του κρύου
Και φοβάμαι, οι μέρες που περνάνε μου μιλάνε
Τόσο, όσο ξεχνάμε να κοιτάξουμε πού πάμε
Και περνάμε τα χρόνια μας ανούσια στην πόλη
Που μίσησαν την αγάπη μέσα απ' το pc τους όλοι
Λάθος βήματα από θύματα του καπιταλισμού
15χρονα παιδιά με πρόβλημα αλκοολισμού
Σταματάω, για να πάρω ανάσα βαθιά
Πες μου "όλα θα πάνε καλά"
Ήμουν γάμα τα, κλάματα, μέχρι τα χαράματα
Που πραγματικά της ψυχής μου τα δράματα
Όσα είδα και μου είπαν, μ' είχαν κάνει σκατά
Γι' αυτό και σου ζητάω, πριν με βρει η μοναξιά

[Hook]
Δώσε μου πίσω βράδια αξημέρωτα να ζήσω
Τα μάτια μου πριν κλείσω, πριν να ηρεμήσω
Δώσε νύχτα, ξαστεριά, τσικουδιά κι ένα μπαλκόνι
Κι ένα φίλο να τα πω, η ψυχή μου ν' αλαφρώνει
Δώσ' του κουράγιο, ν' ακούσει λάθη μιας ζωής
Δώσ' του γνώση, να μου δώσει σε μορφή συμβουλής
Δώσ' του τα πάντα που χρειάζομαι, κι εγώ από μεριά μου
Το μόνο που 'μαθα να δίνω είναι η καρδιά μου

Δώσε μου πίσω βράδια αξημέρωτα να ζήσω
Τα μάτια μου πριν κλείσω, πριν να ηρεμήσω
Δώσε νύχτα, ξαστεριά, τσικουδιά κι ένα μπαλκόνι
Κι ένα φίλο να τα πω, η ψυχή μου ν' αλαφρώνει
Δώσ' του κουράγιο, ν' ακούσει λάθη μιας ζωής
Δώσ' του γνώση, να μου δώσει σε μορφή συμβουλής
Δώσ' του τα πάντα που χρειάζομαι, κι εγώ από μεριά μου
Το μόνο που 'μαθα να δίνω είναι η καρδιά μου