Vonir og þrár

Þar sem skriðan féll skúrar stóðu
Minningar um hendur sem veggina hlóðu
Myndir af fólki sem lifði hér um stund
Með kindur og kött, beljur og hund

Fólk með sínar vonir og þrár
Og himinninn var dásamlega blár
Konan hellti upp á kaffitár

Þá fullir allir bátar af fiski voru
Síldin fyllti firðina, hvern vog og skoru
Svo varð fuglabjargið einn daginn hljótt
Síldin hvarf bara um miðja nótt

Menn áttu sínar vonir og þrár
Himinninn var dásamlega blár
Konurnar helltu upp á kaffitár

Húsin í hlíðinni standa stolt enn
Horfa yfir sjóinn líkt og þau gerðu í den
Þá var hafið fullt af gullinu gula
Og ekki ennþá byrjað á fólkið að kula

Menn með sínar vonir og þrár
Himinninn samt dásamlega blár
Menn drukku sitt kaffitár

Nú sjá húsin aðeins sjóinn auða
Og ölduna sem sólin málar rauða
Skilur aðeins eftir sorgir og sár
Himinn sem var dásamlega blár
Í kaffið féll eitt lítið tár