Vipera

[Verse 1]
Η φωνή μου παράνομη, από μόνη μου άνομη
Παρακάτω και μονολογώ μα δε θα με πεις και παράλογη
Στην πόλη μου μέσα είμ' άφωνη, αλήθεια, μ' αφήσανε άφωνη
Είσαι ευθύς μα αρκετά αγενής, ο στίχος με βρίσκει αδιάφορη
Δώστε μου ένα λεπτό, κάντε για λίγο ησυχία
Έχω να χάσω για αυτό, με τον Χάρο καμιά συμμαχία
Μας ξέρουνε μες στην πλατεία, από το ραπ μου λείπει εμπειρία
Μ' ακούνε εκείνες, γι' αυτό δεν έχει καμία σημασία
Αν δω το μπλε, τότε θα έχω μπλέξει, είμαι κι εγώ στο game, δε μου δώσαν θέση
Απ' όσα λέω κρίνει κάθε λέξη, να βγεις σωστά να ξέρουνε ποια παίζει
Κι αμα θα φάν μαζί δε στρώνουν το τραπέζι
Στην κωμωδία αυτή δεν έχω μία σχέση
Ένα δύο ραπ, από μια γίναν δύο, συνήθισαν το κρύο
Για εκείνες δε θέλω ούτε λέξη, σ' εκείνον δε λέω αντίο
Πια το κάναν να μοιάζει αστείο
Εϊ, την πέσανε στο προξενείο
Από ένα στο τρία και ένα και δύο, σου 'χα πει πως ζαλίζομαι
Όταν μες στο άρωμα σου βυθίζομαι
Μη μου λες τι να πω και σε ποιον, έχω ανθρώπους που όντως βασίζομαι
Αν το θέλω το τρέχω, εϊ, σε ό,τι μ' αρέσει εθίζομαι, μάλλον θα το 'χει η καρδιά μου

[Chorus]
Θα το πω, δυο τρία και
Ένα δύο ραπ, δύο τρία και
Μες στην πόλη τρέχουμε
Το γνωρίζουν δέκα και

[Verse 2]
Τον ρυθμό σαν να πιάνω αποκτώ εμπειρία
Δε μιλάω να πεθάνω να σωθεί η κυρία
Μην τους τη δείχνεις τη βια
Εδώ δε χορταίνει καμία
Πια μου μιλάνε σαν ίση, εστίες ετοιμάζω την πτήση
Το «όχι» ναι δεν το βαφτίζω, απ' τον δράκο με αναγνωρίζει
Την ψυχή μου αυτός τη γεμίζει, η μάνα, να ξες, με στηρίζει
Ένα-δύο ραπ, δύο-τρία και, η μάνα να ξες με στηρίζει, την ψυχή μου αυτός τη γεμίζει
Ένα-δύο ραπ, ενα-δύο ραπ, το να χάσω δικό μου μ' αγχώνει
Στο δρόμο ο νόμος κι αυτό μας σκοτώνει
Δε θα πέσει καμιά πια μόνη, προσοχή και ο μπάτσος δαγκώνει
Αναπολώ στο σαλόνι, στο ένα χέρι τσιγάρο, στο άλλο οι πόνοι, ένα-δύο ραπ