Βαθιές Σκέψεις (Vathies Skepseis)

[Verse]
Είναι κάποιοι κανόνες, κάποιοι άγραφοι νόμοι που κατευθύνουν την καθημερινότητά μου
Έτσι ήμουν πάντα απ' όσο με θυμάμαι, έτσι είναι γενικά η γενιά μου
Και κάθε πόλη που άραξα έγινε γειτονιά μου
Εγώ, οι αλήθειες και τα ψέματά μου
Εγώ, τ' αδέρφια μου, η μάνα μου, η οικογένειά μου
Λουλούδι στην καρδιά μου η κοπελιά μου, όσα έχω
Κι όσα διεκδικώ εξίσου αξίζει να παλέψω
Ξέρω, μπροστά υψώνονται βουνά, πίσω κομμάτια να μαζέψω
Κι έχε στο νου σου πως δεν έχω καμία επιθυμία να παζαρέψω
Τίποτα πια δεν παραχωρώ, ο Μιχάλης για κανέναν
Έχω το φλέμα, δρόμος στο βλέμμα
Έχω χεσμένο το στέμμα και την καδένα
Τη βγάζουμε όπως-όπως και το rap είν' άλλο θέμα
Το κάνω γι' αυτούς που αγαπώ και 'μένα
Είναι Ψυχόδραμα 07
Είναι φωνή απ' το νότο που στέλνει αγάπη σ' Αθήνα και Βορρά
Διαβατόπαιδα, Σαλόνικα, χρόνια και πόλεις που αυτοκτόνησα
Χρόνια που παιδιά άξια σεβασμού είχα την τιμή και γνώρισα
Τελικά αξίζει να κρατάμε τα χειρότερα γιατί εκεί θυμάσαι ποιοι ήταν δίπλα σου
Και τώρα ξέρεις ποιοι αξίζει να 'ναι γενικότερα
Αν προσεγγίσεις το θέμα λίγο πιο σφαιρικά θα δεις καθαρότερα τα πράγματα
Ή έστω κάποια πράγματα αν προσέξεις τι γίνεται γύρω σου, γίνεται γάμα τα
Εν τούτοις, η καθημερινότητά μας γεννάει μικρά θαύματα
Κι η ζωή συνεχίζεται στις πόλεις τάματα
Άνθρωποι, φαντάσματα, περάσματα, οράματα
Είναι τ' αρχίδια που αποκτάς όταν αρχίζεις να μιλάς κοιτώντας τον άλλο κατάματα
Και μια δουλειά, έστω μεροκάματα
Απ' την άλλη πάλι χαίρεσαι που ζεις κι ανασαίνεις κι είναι χαράματα
Καινούρια μέρα, καινούρια μέρα που ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει
Είναι ο μοναδικός λόγος που νοιώθω ζωντανός ακόμα
Το απρόσμενο κι απρόοπτο
Όταν εφάπτονται ανθρώπινοι κύκλοι είν' η μαγεία
Ανταλλάσοντας ενέργεια κρατάμε σε σταθερά επίπεδα την τάση
Κανείς μας δεν έχει χορτάσει κι ακόμα πεινάμε
Είναι αλήθεια αυτό που ζω, ρε πούστη μου, ή μήπως κοιμάμαι;
Κανόνες επιβίωσης, παράλογη λογική μου
Θυμάμαι τη μισή μου ζωή στη ρώσικη ρουλέτα πόσα χρόνια πάνε
Οι άνθρωποι πολλές φορές ξεχνάνε, δεν εκτιμάνε
Μάλιστα κάποιοι απ' αυτούς στην πρώτη ευκαιρία σε πατάνε
Κράτα με και πες μου πως δε θα με ξεχνάς εκεί που θα 'μαι
Κάνε αυτό που ονειρεύεσαι, καρδιά μου
Κι άσε πάντα θα μιλάνε αυτοί που με τον πόνο σου γελάνε
Αυτοί που όταν πεθαίνεις απλά στέκουν και κοιτάνε
Δεν είδες τίποτα, ψυχή δεν άκουσες, κιχ δεν έβγαλες, ρουφιάνε
Και μην το μελετάς, είμαι έτοιμος να σκάσω σαν βόμβα
Τ' αδέρφια μου παιδιά από καλή στόφα
Κι ένα ακόμα κομμάτι δίχως θέμα, άλλη μια lo-fa
Γαμώ τα μουνιά η ζωή μα δεν παίζει από δαύτην μεγαλύτερη σκρόφα
Αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που μ' οδήγησε στο να τα κάνω όλα ρόμπα
Ξετινάζοντας τα καλύτερά μου χρόνια στη χρυσαφένια έρημο
Κι άλλοτε θαμμένοι στα χιόνια
Μέρες και νύχτες δίχως συμπόνια
Δώδεκα χρόνια την ίδια κολώνια
Σ' ένα συνεχή κι ασταμάτητο άνισο αγώνα
Σε θέλουνε νεκρό ύπουλα κωθώνια
Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι
Κι οι περισσότεροι απο εμάς επιλέγουν να 'ναι πιόνια
Μέσα με τέλη του '90 ήταν τα πιο ξέφρενά μου χρόνια
Να μπαίνοντας στις στροφές μ' ανάποδα τιμόνια
Μόνιμα ατημέλητος με λυτά τα κορδόνια
Πώς ν' άλλαξαν τόσα πολλά σε τόσα λίγα χρόνια;
Ανέμοι στροβιλίζουνε τα χρόνια, ανέμοι στροβιλίζουνε τα χρόνια
Τα χρόνια, ανέμοι στροβιλίζουνε τα χρόνια
Το χρώμα, το χώμα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει
Θα σε ξεδιψάσει η μπόρα που ετοιμάζεται φίλε για να ξεσπάσει...

[Outro]
Είναι 07
7-0
Είναι Το Μαύρο Λούκι και Βρώμικος Νότος
Κάπως θ' αντέξει
[;]
Είν' οι σκέψεις οι βαθιές...
Μετανοείς, την άκρη μου ψάχνεις να βρεις
Θα τη βρεις μπροστά σου, να 'σαι σίγουρος γι' αυτό