Turið Torkilsdóttir

Vatnið rennur av høgum fjøllum
Og eftir hvøssum gróti
So ilt er at leggja ást við hann
Ið onga leggur ímóti

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða

Tað er so vánt í tínum landi
Tí har er veður og vindur
Nògv betri er í Noregs fjøllum
Tú ástir við meg bindur

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða

Fylgdi hon honum so langt á leið
Til gøtur tóku at skilja
Tað, ið eg vendi aftur frá tar
Tað er ei við mín vilja

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða

Turið situr í Noregs fjøllum
Hon vekir harm og pínu
So møðig fellur hon blóðig tár
Á báðar armar sínar

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða