Tria Vasika Erotimata

-Γιατί, στα τραγούδια μου όλα
Ντύνεται ο νταλκάς γαμπρός;

-Κάτω απ’ τους πυλώνες της θλίψης
Ένας θύσανος χαμομηλιού η χαρά μου
Τα σύρματα συρίζουν
Δηγματίζουν οι μέλισσες
Τα φρύγανα και οι ηλιαχτίδες γίνονται ένα

-Ποιος το βάσανό μου βλέπει
Να 'ρθει, να το μοιραστεί;

Απ’ τον Βοσκόπουλο ως τις σονάτες του Biber
Ξυπόλητος περπάτησα
Με τα βράγχια της φαντασίας σφηνωμένα στο στήθος
Αν ξέρατε τι δρόμο έκανα
Μέσα απ’ το βάλτο της κακοτυχίας!

-Ποιος θα με θυμάται, φως μου
Σα θα φύγω μακριά;

-Είμαι η σκιά στο σκαλοπάτι
Λίγο μετά, θ’ αγγίξω τις τριανταφυλλιές
Θα κινηθώ ανατολικά
Κι όταν χαθώ σαν βάτραχος στα χόρτα
Τότε η μάνα μου, η μήτρα, το αντικείμενο
Θα πει σε όλους: «Ρε παιδιά!
Ποιoς είδε το πουλάκι μου
Τον ίσκιο τον γραμμένο
Που κελαηδεί χωρίς μιλιά
Και κλαίει δίχως δάκρυ;»
Όμως κανείς δε νοιάζεται