Τρελάδικα και τμήματα (Treladika kai tmimata)

Από το πιο κρύο δωμάτιο του Κιλκίς
Νύχτες στο απόλυτο σκοτάδι
Τα δικά μου με πνίγουν άλλο ένα βράδυ
Πιάνω το μπιτ με τον Γιάννη κι όπου βγάλει κι όπου βγει
Η οικογένεια μου ανησυχεί να μην πάθω ανακοπή
Ή να μην βρεθώ στην φυλακή
Με αυτά που κάνω αυτά που ζω
Συμβάλω στο να πεθάνω
Λες και δεν ήταν ποτέ να γεννηθώ
Μπλέκοντας την σόδα με κο
Αναπολώ τα περασμένα
Που για μένα δεν ήταν ποτέ τους ξεχασμένα
Έχω κατάρα μια μνήμη ανεξίτηλη
Κοίτα γύρω σου χιλιάδες κίνδυνοι
Οδηγοί νευρικοί, αφηρημένοι περαστικοί
Αδέσποτα να τραγουδάνε γαβγίζοντας στην βροχή
Όλοι οι οιωνοί μου λέγαν Χάρη θα την πάθεις
Ώσπου πέθανα πιο κάτω από την Βάθης ένα απόγευμα
Τα βαθιά νερά της νάρκης τα λασπόνερα που μάθαμε κολύμπι ώσπου βαθαίναν απότομα
Από στόμα σε στόμα φτάσανε τα νέα σου
Είδαν κλαμένη έξω από το τμήμα την μητέρα σου
Είδαν την κοπέλα σου πιωμένη χτυπημένη από τους μπάτσους για να δώσει την κόκα που ήταν κρυμμένη στο διαμέρισμα
Οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια
Πρώτη-πρώτη η διαχειρίστρια η κουτσομπόλα
Εδώ τα παίζουμε όλα κι όλα και φάγαμε το κεφάλι μας
Και στήσαμε στο ραντεβού την πάρτη μας
Ακόμα περιμένει τόσες μέρες
Έχω ακριβείς συντεταγμένες για να δώσει συγκεκριμένες ερωμένες είναι καμουφλαρισμένες μαύρες χήρες
Που σε κατασπαράζουν μόλις φύγουν οι μήνες
Μόλις ήρθες έφερες μαζί σου χρώματα
Ο κόσμος όλος ομοιώματα ζουν και δρουν αυτόματα
Ρίχνουν ψήφους σε κόμματα
Που δεν πιστεύουν λέξη από αυτά
Για να τους βρουν στο δημόσιο δουλειά
Επαρχία
Μας ξέρει από τα δεκάξι η αστυνομία
Από τις μέρες που βάφαμε δημαρχεία
22/16 ο ρασκο βάφει, εγώ σκέφτομαι την φράση
Κι ο κοντός να χει το νου για κάνα αμάξι
Έχουν περάσει πια τα χρόνια
Πέρασαν κοράκια και όρνια μάλλον με περάσανε για πτώμα
Κάτσανε στο προσκεφάλι μου και βγάλανε τα νύχια
Παραμύθιασε την παραμυθα μήπως και βγεις ζωντανός
Δεν είσαι ό,τι τρως είσαι ό,τι χέζεις
Είμαι όσες έχω γράψει λέξεις
Είμαι λάθος
Είμαι Το αμάρτημα της Μητρός μου
Είμαι μια σπασμένη καπότα του πατρός μου
Δεν είμαι δικός μου με έχω δωρίσει στα τέρατα
Ο Νικήτας δεν έλεγε ψέματα κι ας το ήλπιζα
Κόψε την πλάκα του είπα δεν ξανά μίλησα
Τον βρήκανε νεκρό στη σοφίτα μας
Τρίτη κι ύστερα ήμουν καλεσμένος στη κηδεία μα δεν πήγα
Κι ήταν η πρώτη μέρα που ήπια με τον θάνατο
Μέσα στο άβατο, μέσα σε ένα βρώμικο μάρμαρο στην συμπρωτεύουσα με ένα τσαλακωμένο τάληρο
Οι φίλοι μου χαθήκανε στο δρόμο με τις λευκές
Σημερινοί ρεμπέτες εμείς σε σπίτια τεκέδες
Τα κομμάτια μας ταξίμια
Κι όσα δεν φύγαμε ταξίδια
Για τα νέα που με ρωτάς και σου λέω τα ίδια
Μπιχλιμπίδια δεν σου αγόρασα δεν είχα χρήματα
Μα έτσι κι αλλιώς σιχαινόμαστε τα κοσμήματα
Γεμίσαμε τρελάδικα και τμήματα
Ε
Γεμίσαμε τρελάδικα και τμήματα