Του Έρωτα Και Του Θανάτου (Tou Erota Kai Tou Thanatou)

Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης ιτιάς το δάκρυ
Που στάζει όλο παράπονο στης ποταμιάς την άκρη
Στου κόρφου σου τα βότανα και στην ποδιά σου πάνω
Έγειρα να αποκοιμηθώ, τον πυρετό να γιάνω

Έκλεισα τα ματάκια μου κι είδα όνειρο μεγάλο
Πως σε μια αυλή, για χάρη σου, πάλευα με το χάρο
Και φώναξες σαν σ’ άρπαξε και μ’ είδες να σαστίζω:
“μη με φοβάσαι αγάπη μου λιβάνι κι αν μυρίζω
Μόνο σκουλήκι να γενείς, να `ρθεις να μ’ ανταμώσεις
Κρυφά στο σώμα μου να μπεις, γλυκό φιλί να δώσεις
Ένα φιλί αλλιώτικο που ανάσα δε θα φέρνει
Μα μες στης γης τις μυρωδιές τα κάλλη μου θα σπέρνει”

Σκουλήκι γίνηκα κι εγώ κι ήρθα να σ’ ανταμώσω
Κρυφά στο σώμα σου να μπω, γλυκά φιλιά να δώσω
Στο έμπα χίλια σου `δωκα, στο έβγα δυο χιλιάδες
Γλυκά να λιώσεις, να χυθείς, σαν τις χλωμές λαμπάδες

Κι εκεί στης γης τις μυρωδιές, στην παιχνιδιάρα σήψη
Ο Έρωτας τον Θάνατο μπόρεσε να νικήσει
Απ’ τα φιλιά που χάρισα στα κάλλη του κορμιού σου
Λουλούδι φύτρωσε μικρό που πίνει απ’ τους χυμούς σου
Λουλούδι που κι αν μαραθεί τη μυρωδιά δε χάνει
Γιατί δακρύζει σαν ιτιά κι ανθεί σαν πικροδάφνη