Tou Hronou

Δεν πέρασαν τα χρόνια μας
Ούτε μια στιγμή
Ρολόγια σκάρτα και ρηχά
Δεν πιάνουν εδώ κάτω
Απόψε σε καλώ ξανά
Σε μια μόνο γιορτή
Αυτή που πίνω εγώ το φως
Και σένα άσπρο πάτο

Μπορεί να ήταν Κυριακή
Μπορεί Παρασκευή
Ποτάμια οι δρόμοι τρέχανε
Όλη τη θάλασσά σου
Πλημμυρισμένα μάτια μου
Δεν θα μαι πια εκεί
Να σε κοιτώ να χάνεσαι
Μέσα στα κύματα σου

Ούτε λεπτό ούτε όνειρο
Και μέτρο διαδρομής
Δεν πέρασε χωρίς εγώ
Να λέω τ’ όνομα σου
Λουλουδιασμένη φυλακή
Ο κήπος της ζωής
Ας είναι μιας κ μπόρεσα
Να μάθω τ’ αρωμα σου

Τα μύρισα τα γιασεμιά
Κι ας ήταν στο χαρτί
Ζωγραφισμένα θαύματα
Μου κλείσανε το μάτι
Πολλές οι μέρες μα ποτέ
Δεν ήρθε η Κυριακή
Κι αν στο χρωστώ συγχώραμε
Κι αν μου χρωστάς χαλάλι

Ο κόσμος άλλαξε μου λες
Μια μέρα σαν κι αυτή
Και απλώνω χέρια για φτερά
Μα αυτός μ’ ακολουθάει
Ασπρόμαυρο το φυλαχτό
Κι ο χρόνος φυλακή
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό
Και το θεριό γελάει