To Ghavi Tari

{قسمت یک}
روزی چندبار خدا رو تو آیینه می‌بینیش فقط
نگاش می‌کنی و بعد می‌گیریش بغل
فقط به اون حرفای ته قلبتو میگی
میگی دنیا و اخلاق گندشو دیدی
دلتو می‌کنی دراشو کلیدیش فوراً
نکنه یه روز همین خنده‌ها رو هم بلیطیش کنن
تنهایی، تاوون فهمیدنه خودتم اینو حس می‌کنی گهگاهی
تو لحظه‌هات، می‌زنی دست و پا
خنده‌هات نیست از ته دل می‌خری از کجا؟
می‌بری دستو بالا می‌خوای از خدا بباره بارون آروم
گهگداری ببره زخماتو میگی میشه آروم
مگه مغزتو که مریضه و طاعون زده
ولی هست، یه نمور هنوز ته دلت امید
نداری توقف تو راهت حتی اگه بگه پلیس
صبر می‌کنی تا برسه صبح
گرمه نفست، گرم‌تر از فلز ذوب
و آب می‌کنی با دَم داغت یخ‌زده‌ها رو
همینه رسمش پس جدی نگیر مسخره‌ها رو

{همخوان}
اگه شده روح پاکت مریض
حتی آسمونت اگه شده خاکستری
حتی رفتی اگه راه دور و خوابت پرید
تو قوی‌تری، باختنو یادش نگیر
اگه شده روح پاکت مریض
حتی آسمونت اگه شده خاکستری
حتی رفتی اگه راه دور و خوابت پرید
تو قوی‌تری، باختنو یادش نگیر

{قسمت دو}
شبا می‌خوابی رو دل‌نوشته‌هات
تو نیستی روزا می‌زنی قید اجتماع رو
از همه بریدی و حال نمی‌کنی
با هیچی، با هیچکی هم تاب نمی‌خوری
گم میشی لابه‌لای دود سیگارت
از آسمونتم همیشه چاله چوله می‌باره
توی مسیرت، همیشه سنگینه فکرت
تو تنهایی می‌شینه گاهی نم زیر پلکت
ثانیه‌ها خوب و بد میشه رد چه سخته
کمه حوصله زیره خطّ فقره
نگاه مهربون آدما رو ببین
همینا هم حساب همدیگه رو می‌رسن به وقتش
ولی تو دنیاتو می‌چینی رو میزت
سیگار و فندک و ویسکی نی تو شیشه
حرف هست تو دل و خسته‌ست روحت
تو ارزشت بالاست با اینکه هیچی نی تو جیبت
یه دل داری گرم‌تر از آفتاب
قدمات محکمن و سخت‌تر از آسفالت
تو باید هرچی رو که دوست داری بیاری به چنگ
پس با قلب سفیدت با سیاهی بجنـــــگ