Το Αγόρι Που Αιμορραγούσε Χρώματα (To Agori Pou Aimorragouse Hromata)

[Verse 1]
Δεν υπάρχει στο διάστημα ήχος (uh), περίεργο intro
Αλλά στο χρονικό διάστημα της απουσίας σου επικρατούσε σιγή
Κι αυτό το διάστημα δεν έχει Γη, έχει κενό, δεν έχει "εσύ", έχει "εγώ"
Και δεν απορώ αν υπάρχει στους άλλους πλανήτες ζωή
Γιατί το τετράδιο έκανα σύμπαν, ένα comic με την ιστορία
"Το αγόρι που αιμορραγούσε χρώματα"
Κι όταν τα έδειξε στους άλλους κάποιοι του είπαν
Πως θα έφερνε το σύμπαν τούτο τούμπα κι άλλοι απλά αδιαφόρησαν
Και αυτό το αγόρι έγινε χρονοναύτης κι είπε να ψάξει
Πού κοιμούνται τα φαντάσματα;
Ποιο μίζερο φεγγάρι έχει επάνω του πατημασιές αγάπης;
Ένα μικρό βήμα για κάποιους, ένα τεράστιο άλμα για τους εγωιστές
Και πού γεννιούνται ιστορίες φοβερές που κάνουν κάποιος να γράψουν τραγούδια
Κι άλλους να μην λένε ούτε λέξη γι' αυτές;
Πού είναι ο πλανήτης "Χθες", ποιος γαλαξίας χορεύει καλύτερα;
Ποιο ήταν το τελευταίο αστέρι που έκαναν πλιάτσικο πειρατές
Και τι είναι το όραμα που βλέπει κάθε φορά που τα μάτια του κλείνει
Ποια είναι εκείνη και γιατί περιστρέφεται γύρω της το σύμπαν σα δίνη
Πώς ερωτεύτηκε μια γήινη, η Γη καταστράφηκε χρόνια πριν
Τώρα εκεί αστερόσκονη μόνο έχει μείνει

[Pre-Chorus]
Και ταξιδεύει σε φεγγάρια, τα μάτια της ψάχνει να βρει
Μοιάζει με κάποια που ήξερε όταν ήταν παιδί
Μα είναι μάταια τα πάντα, η Γη έχει εκραγεί
Κι ίσως να πέθανε κι εκείνη εκεί

[Chorus]
Μα ίσως να υπάρχει ένα μέρος
Στο σύμπαν που ζει το κορίτσι
Που του είπαν τ' αστέρια
Πως θα παντρευτεί, ίσως εκεί
Εκείνη να περιμένει
Στο μαύρο με όσο έχει
Κουράγιο το αγόρι εκείνο
Που χρώματα αιμορραγεί

[Verse 2]
Κι ίσως να μην την βρω ποτέ λέει στον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία
Μα θα την ψάχνω μέχρι το τέλος ακόμα κι αν εγώ χαθώ στην πορεία
Κι αν θέλει η μοίρα ας με συνθλίψει, κακία δεν κρατώ καμία
Θα της αφήσω έναν πολύχρωμο καμβά και λίγη θλίψη
Η τελευταία σταγόνα απ' το αίμα μου θα είναι κόκκινη σαν το δικό της
Κι ας μη μου φτάνουν του κόσμου τα χρώματα για να σκιτσάρω το πρόσωπό της
Θέλω να ξέρει πως άλλος κανένας στον γαλαξία της Ανδρομέδας
Δεν την αγάπησε όσο εγώ κι ας μη γνωριστούμε οι δύο μας ποτέ μας
Και θα έκλεβα του Κρόνου τα δαχτυλίδια να γίνουν στολίδια
Στα χέρια της πάνω να κάνω ταξίδια, στα μάτια της μέσα να δει όσα είδα
Να βρω την ελπίδα που έχασα τότε, τα λάθη που έκανα να συγχωρήσω
Να με αποτρέψω απ' το να πατήσω το κουμπί και να μην καταστρέψω πάλι τη Γη
Γιατί ήμουν χαμένος, δε φταίει αυτή για όλο το μένος που έκρυβα τότε
Κι ας είπε πως δε θα με άφηνε ποτέ
Είχα το χέρι μου στο διακόπτη και δε με σταμάτησε, απλά με άφησε
Να την αφήσω και να μετοικίσω καθώς η Γη καιγότανε
Κι ακόμα στο διάστημα ζει το αγόρι, το απέραντο διάστημα της απουσίας της
Κι όταν ξεσπάει σε φωνές, δε βρίσκει ήχο
Θα 'ναι από τύχη, αν δεν αποτύχει, τα SOS τ' ακούνε λίγοι
Κι εκείνος γυρίζει απ' άκρη σ' άκρη ένα σύμπαν αχανές

[Pre-Chorus]
Και ταξιδεύει σε φεγγάρια, τα μάτια της ψάχνει να βρει
Μοιάζει με κάποια που ήξερε όταν ήταν παιδί
Μα είναι μάταια τα πάντα, η Γη έχει εκραγεί
Κι ίσως να πέθανε κι εκείνη εκεί

[Chorus]
Μα ίσως να υπάρχει ένα μέρος
Στο σύμπαν που ζει το κορίτσι
Που του είπαν τ' αστέρια
Πως θα παντρευτεί, ίσως εκεί
Εκείνη να περιμένει
Στο μαύρο με όσο έχει
Κουράγιο το αγόρι εκείνο
Που χρώματα αιμορραγεί