Της εξορίας ( Θάλασσες μας ζώνουν )

Θάλασσες μας ζωνουν
Κύματα μας κλειουν
Σ’ άγριους βράχους πάνω
Τα νιάτα μας φρουρούν

Στείλαν του λαού μας
Τ’ άξια τα παιδιά
Για να τα λυγίσουν
Σε δεσμά βαριά

Στων φρουρών το πείσμα
Θα σταθούμε ορθοί
Στις καρδιές ατσάλι
Φλόγα στην ψυχή

Μάνα μη στενάζεις
Μάνα μη θρηνείς
Τώρα πέφτουν οι θρόνοι
Και τραντάζει η γης

Η αυγή χαράζει
Πάνω στα βουνά
Ο εχθρός λουφάζει
Φτάνει η λευτεριά

Χτυπάτε τους αδέλφια
Χτυπάτε δυνατά
Σαν χτυπάει ο λαός μας
Σειέται γη στεριά