Time Machine

[ورس یک؛ نیموش]
خواب دیدم که خواب دیدم با ماشینِ زمان میرم
به سالی که برق و گاز و نفت هم دیگه پیدا نمیشه رو زمین
رفیقِ تو رگیت یه نَخ اُشنوویژه‌ست، من چقد گُنگ و گیجم
اینجا شده عینهو زامبی‌لَند
چند قرن پیش کره‌یِ شمالی زد وسط یه آزمایش هسته‌ای و زمینو متلاشی کرد
اَی بابا چقد ناشین، نه لاشین
این دیگه چه‌ جور حاشیه‌ست، ندیدم تا حالا همچین جایی
رنگا همشون اسیدی شدن، ۵ بُعدی، ۶ بُعدی از هر نوعی تصویر داریم
اومدیم بالا یا رفتیم پایین نمی‌دونم
حتی اینو که خیلی خوبم یا وِری گودم
حیوونایِ نجیب و کودن مثِ اسب و خر که
دَم میزنن از عقل و منطق
مورچه هم دیگه شده اندازه گُرگ تو فکرِ جنگ و قتله
خبری از امکانات نیست؛ انگار اشکالاتی به وجود اومده تو طبیعت بِکر
جنگلا یک‌جا آتیش گرفتن؛ انسان عادی
نمی‌بینم دور و بَرم توَهمه ولی دیگه جدی میگم گُل و زدم تَرَدُده
سریع میشه خیلی میرم جلو فقط توقفه، بَدی اینه نمی‌دونم بازهم رسیدم اَ جلو عقب

[کورس؛ ۲بار]
اَه می‌خوام بیدار شم، من زیادی دارم
خواب می‌بینم اونم از نوعِ کابوسش
وقتی ماشین زمان دست ما میاد
هر جا میری نگو پس شهر شده وارونه

[ورس دو؛ پلاس]
خواب دیدم که خواب دیدم با ماشینِ زمان میرم
به سالی که بچه‌ها دیگه درس نمی‌خونن و میرن سواد می‌خرن
می‌شینن تو خونه پیشِ ننه بابا مواد می‌زنن
فیسبوک شده درست مثِ اتاقِ سالمندا
اسکار هم دادن به سازنده‌یِ بهترین روباتِ کارگردان
بابا از این داستانا نبود دورانِ ما
حتی، الآن به زور میشه تشخیص داد کی پسره کی دختر
مث که دوباره مُد شده همون تیپِ خزِ سی سال قبل
ولی یه چیز هنو خَز نشده و پیر و جوون هم نداره
اون هم عادتِ سولار رفتن
تیمِ سفارشِ ارتشِ آمریکا چند وقته که زده تو کارِ تولیدِ آدمِ دوبار مصرف
بالاخره زلزله اومد و این تهرانِ بزرگو خیلیم راحت بنکُل از هم پاشوند
و مث که فعلاً اصفهانه که شده پایتخت موقت
مَشغله اکثرِ وقتو گرفته از آدما حتی نی وقت واسه خواب
هرچند همه کارا راحت شد و مثلا همه در حال پروازِ با
ماشینایِ پرنده؛ زیادی نمونده ریاضی تموم شه
معادلات درجه رادیکالی هم حَل شه
خلاصه اینکه تکنولوژی هرچی پیشرفت کنه باز
درد و رنجا و فقر و فحشا و نمیشه کنترلش کرد چه فایده
اسقاطی‌ها هم مثِ اخراجی‌ها از سری دوم کلیشه شد
و فقط حضورِ پسرِ ممدرضا گلزار یه ریزه پُر فروشش کرد
ای وای چرا تاریکه هوا، نکنه ماشین زمانم افتاد
دوباره تو دست انداز، حالا داره دیگه کم‌کم خُبه میشه وحشت
داره میره سالِ عقب باز و پریدم از خواب، خوابم یادم نبود
دریغ از حتی یه لحظَش ولی خُب گفتن اینا کارِ خدا بود بیشتر
و بقیش هم شانس

[کورس؛ ۲بار]
اَه می‌خوام بیدار شم، من زیادی دارم
خواب می‌بینم اونم از نوعِ کابوسش
وقتی ماشین زمان دست ما میاد
هر جا میری نگو پس شهر شده وارونه