Ταυτότητα (Tautotita)

[Verse 1: Eleuthero Pneuma]
Αυτό το κομμάτι ονομάζεται ταυτότητα, όμορφα
Ας τα βάλουμε κάτω λοιπόν
Είμαι αυτός που αποφάσισα να γίνω από σήμερα;
Ή θα με καθορίσει για πάντα το παρελθόν;
Η αγκαλιά μου είχε πάντα μια αιτία
Όπως μια αιτία είχαν πάντα και τ' αγκάθια μου
Σας συγχώρεσα μαλάκες κι αυτό το 'κανα
Για να μη σας κουβαλάω μια ζωή στην πλάτη μου
Αν δεν είσαι καλά σε πέντε είμαι στο σπίτι σου
Θα σκάσω για να σου φορέσω το χαμόγελό μου
Να σου λέω καλημέρα και να λάμπεις
Κι εσύ να με λες "αγάπη μου", "μάτια μου" και "μωρό μου"
Όταν τελειώνει το κουπλέ, στα χέρια μου κρατώ μια βόμβα
Οι άνθρωποι θα νιώσουνε, σου το 'χα πει
Δουλεύουμε τους εαυτούς μας μόνοι μας
Για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε την επαφή

[Bridge: Eleuthero Pneuma]
Συζητούσα ένα βράδυ για το τι σημαίνει αγάπη
Με έναν φίλο που τον λέω εγωισμό μου
Κι εκείνος μου 'λεγε φοβάμαι και αμύνομαι
Δεν ακούω κανέναν, το δίκιο είναι δικό μου
Συζητούσα ένα βράδυ με μια φίλη, την Αγάπη
Για το τι σημαίνει εγωισμός και πώς ν' ανταποκρίνομαι
Και μου 'πε χρησιμεύει στο να θέτουμε όρια
Μα όταν τους κυριεύει οι άνθρωποι απομακρύνονται

[Verse 2: Eleuthero Pneuma]
Τα φώτ' ανοιγουνε κι οι ράπερς ανεβαίνουν στη σκηνή
Για να εκφράσουν περήφανα τον σκοπό τους
Μα ρώτα τους τι γίνεται όταν τα φώτα κλείνουνε
Και μένουνε μόνοι τους μέσα στο δωμάτιό τους
Θέλω να πω πως τα πάντα είναι πολύπλευρα
Κι αλλάζουνε ανάλογα την οπτική γωνία
Κι αυτή η ταυτότητα, αντί για δακτυλικό αποτύπωμα
Θα γράφει Ελπίδα κι Ελευθερία

[Chorus: Eleuthero Pneuma]
Ξέρει τα σωστά μου, ξέρει και τα λάθη μου
Είν' η μάγισσα κάτω από το κρεβάτι μου
Έρχεται τη νύχτα και ξαπλώνει πλάι μου
Και δε φεύγει μέσα απ' το κεφάλι μου

[Verse 3: Βέβηλος]
Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει
Και μια σιωπή που μεγαλώνει το κενό
Ψάχνω εμένα μες στο βλέμμα κάποιου ξένου
Μ' αυτός ο ξένος στον καθρέφτη μου είμαι εγώ
Μιλάνε όλοι, μα κανένας δεν γνωρίζει
Όσο εγώ πρέπει ν' αλλάζω πρόσωπα για να κρυφτώ
Είναι τα πρόσωπα ένας ρόλος που αλλάζει
Κι ο εαυτός μου ένας ρόλος που δεν έμαθα να ζω
Τότε ακούω τη φωνή σου απ' το σαλόνι μας
Να λέει πως υπάρχω μόνο όταν με κοιτάς
Εσύ προβάρεις στον καθρέφτη έναν μονόλογο
Κι εγώ υπάρχω μόνο όταν μ' αγαπάς
Όταν κοιτάζω το μελάνι αυτό στα χέρια μου
Βλέπω από κάτω τις τσιμπιές και τα χτυπήματα
Μ' αυτά τα χέρια που φορούσανε συνέχεια χειροπέδες
Όταν πιάνουν το στυλό γράφουνε ποιήματα

[Bridge: Βέβηλος]
Αναρωτιόμουν ένα βράδυ τι θ' αφήσω
Όταν θα φύγω και τι μένει πέρα από ένα επώνυμο
Κι είπα Θανάση μη μασάς, γιατί όλοι αυτοί που σ' αγαπούν
Ξέρουν τι κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο
Αναρωτιόμουν ένα βράδυ αν αξίζει ό,τι έχω κάνει
Κι αν θα λέγονται για 'μένα ιστορίες
Γιατί δεν ήθελα ποτέ μου να 'μαι η παύλα στο κενό
Ανάμεσα σε δυο χρονολογίες

[Verse 4: Βέβηλος]
Κάποιος να βγει μες στο σκοτάδι και να πει πως το σκοτάδι κι η σιωπή ποτέ δε θα ησυχάσουν
Τα φώτα ανοίγουν στη σκηνή, μα δεν μπορούν, ούτε κι αυτά, απ' του μυαλού μου τις φωνές να μ' απαλλάξουν
Μα εκείνη έρχεται τη νύχτα και ξαπλώνει πλάι μου κι έτσι μου δείχνει πως τα λάθη ν' αγκαλιάσω
Έχω στο χέρι τα κλειδιά όμως δε βρήκα, τελικά ούτε έναν λόγο να αποδράσω

[Chorus: Eleuthero Pneuma]
Ξέρει τα σωστά μου, ξέρει και τα λάθη μου
Είν' η μάγισσα κάτω από το κρεβάτι μου
Έρχεται τη νύχτα και ξαπλώνει πλάι μου
Και δε φεύγει μέσα απ' το κεφάλι μου