Tatku

Myślała został już
Tylko na fotografii
Z twarzą bez
Oddechu
Myślała z każdym dniem
Są coraz dalej od siebie
A on wciąż tak
Blisko był

I choć kroplą krwi
Krążącą w niej
Niewidzialnym pyłem
Na ramionach jej
Nieobecny już
A najbliżej był

Zapachu łapie cień
W jego ubraniach
Zanurza dłoń
W szuflady dnie
Myślała został już
W tych martwych przedmiotach
A on wciąż tak
Blisko

I choć kroplą krwi
Krążącą w niej
Niewidzialnym pyłem
Na ramionach jej
Nieobecny już
A najbliżej był

Że zapomni jego twarzy
Tego bała się
Że już tylko we śnie może
Porozmawiać z nim
Że nadzieja wciąż ją kłamie
Że znów spotka go
Że go nie ma i nie będzie już
Nie chce wiedzieć, lecz

Choć kroplą krwi
Krążącą w niej
Niewidzialnym pyłem
Tu, na ramionach jej
I blisko choć daleko jest
I tak bardzo chciała wierzyć, że
Nie, nie zostawił jej
Może odszedł lecz
Pozostał w niej