Συντρίμμια (Syntrimmia)

Δεν το καταλαβα καν
Ομως τα χρονια περναν, νιωθω μεσα μου γερναω
Δεν το καταλαβα καν
Νιωθω ιδιος με παλια, μα εχει αλλαξει τωρα γυρω ό,τι κοιταω

Η μνημη μου καιγεται απ' ό,τι ηπια
Θυσιες για χαρουμενα ξενυχτια
Ποτα ανακατεμενα κι ανασφαλειες
Ραγιζουνε καρδιες σαν να 'ναι γυαλινες

Μες στο μυαλο μου συντριμμια
Που οταν τα σκεφτομαι αλλαζει το κλιμα
Ειπα θα μεινω για παντα στα ποδια μου
Ειπα θα γραφω ωσπου ν' αφησω στιγμα

Ορκιστηκα να γραφω μονο αληθειες
Ζοριστηκα γι' αυτο απειρες νυχτες
Ορκιστηκα να πω κατι σωστο για να με νιωσεις
Και μεσα απ' αυτο να φυγουμε απ' τις λυπες

Ειναι τα ονειρα που 'χουμε, ατσαλι
Δεν ειναι χαρτινα σαν το φεγγαρι
Κανω θυσιες μπας και βγω απ' την απνοια
Χανω ολη μερα για να κερδιζω για παντα

Μερα με τη 'μερα νιωθω οτι χανω τα παντα
Θα το καταλαβεις απ' τα κόκκινά μου ματια
Δειξε μου εναν δρομο να μην πατησω τ' αγκαθια
Αυτο που με ριχνει να θαψω στα κατακαθια

Ζω μοναχα νυχτες που νιωθω ανασφαλης
Τιγκα υπερενταση και εχει περασει 3
Αλλαζουνε τα παντα με τον καιρο θα το δεις
Μονο στις φωτογραφιες δεν αλλαζει κανεις

Ειναι στο χερι μου να παω στο καλο, το χειροτερο
Θελω κι αλυσιδες μπας και γινω δυνατοτερος
Τωρα απο τα αστερια μας χωριζει ενας οροφος
Χεζω την εικονα, μεσα σου να εισαι ομορφος

Η μουσα μου ειν' η μουσικη μοναχα
Σε οποια αλλη δοθηκα μου εφαγε τη σαρκα
Και γενικα πλεον δε θελω αλλα προβληματα στο σβερκο μου
Ο γιος μου θα 'ναι τσακαλος, θα παρει το ταλεντο μου

Δε θελω σαν εμενα, να χει τοσες ανασφαλειες
Γι' αυτο στην τελικη θα χτισω εμενα απ' την αρχη
Η λωριδα της ζωης με τη χαρα παραλληλες
Θελω να ειναι και να ζει απο τη μουσικη

Μες στο μυαλο μου συντριμμια
Που οταν τα σκεφτομαι αλλαζει το κλιμα
Ειπα θα μεινω για παντα στα ποδια μου
Ειπα θα γραφω ωσπου ν' αφησω στιγμα

Ορκιστηκα να γραφω μονο αληθειες
Ζοριστηκα γι' αυτο απειρες νυχτες
Ορκιστηκα να πω κατι σωστο για να με νιωσεις
Και μεσα απ' αυτο να φυγουμε απ' τις λυπες

Στον καυσωνα της πολης νιωθω ο μονος επιζων
Γυρω μου πολλοι, μα παραλληλα απων
Ολοι κατι λέν', ολο κατι ακουω με τον καιρο
Ολοι ειμαστε κακοι σε ιστοριες αλλονων

Ακομα δεν κλεινει το ματι
Ακομα μονος κι ακομα δε βρισκω ακρη
Κι αν ειναι λαθος που εχω αγαπησει κατι
Τοτε το παραδεχομαι αγαπω τα λαθη

Εχω 7 χρονια να δω διακοπες
Κι αλλα τοσα να αντικρίσω τον Ήλιο που λες
Ονειροπολος ονειρευομαι τ' απεραντα
Οσο με θυμαμαι συλλεγω χαρτινα κερματα

Στην ουσια εχω μια εικονα του μελλοντος τοσο ωραια
Οσο περναν οι μερες εξελισσονται ραγδαια
Σαν να ριχνω καταρες να σου χαλασουν τα πλανα
*τη ψυχολογια μου σαν να ναι *

Τι να κανουμε
Ετσι ειναι η ζωη, κι οσα γινονται πιο δυνατους μας κανουν
Μα τι να κανουμε
Ολοι ερωτευομαστε τα λαθη μας, γι' αυτο και τα επαναλαμβανουμε

Τρωμε τις ηττες με το κουταλι
Η ανασφαλεια φευγει μ' ενα μπουκαλι
Ζω για τη στιγμη που ολα καλα θα πανε
Τωρα ή ποτε, ολα ή τιποτα, παμε

Μες στο μυαλο μου συντριμμια
Που οταν τα σκεφτομαι αλλαζει το κλιμα
Ειπα θα μεινω για παντα στα ποδια μου
Ειπα θα γραφω ωσπου ν'αφησω στιγμα

Ορκιστηκα να γραφω μονο αληθειες
Ζοριστηκα γι αυτο απειρες νυχτες
Ορκιστηκα να πω κατι σωστο για να με νιωσεις
Και μεσα απ'αυτο να φυγουμε απτις λυπες

Και οι φιλοι μου ρωτανε συνεχως γιατι ειμαι στα χαμενα
Χαθηκα απο παντου, εκανα μεγαλο λαθος γιατι κλειστηκα σε μενα
Δεν εχω κανενα θεμα με κανεναν, μα θεμα εχω με μενα
Να σαι σιγουρος πως οταν υψωθω η φαση θα χρωστα σε μενα

Ειμαι φαινομενο απο τα λιγα
Το παω στο διαστημα διχως πυξιδα
Κακη ζωη που τη γραφω, τη νιωθεις
Και σε συντροφευει το βραδυ με ξυδια

Δεν ειμαι μονος μου μα ολοι μαζι μας
Ολοι αυτοι που νιωθουμε τα ιδια
Αν παιζει αληθεια υπαρχει ελπιδα
Να το παμε μονιμα κοντρα στην καταιγιδα