Στη Μέση Του Πολέμου

Μ'ακόμα δεν ηρεμήσα όσα έχτιζα γκρέμισα
Μέσα απ'τις στάχτες και τα λάθη μου αναγέννησα
Όσα και να πέρασα πάντοτε τα πολέμησα
Στο δρόμο τις αξίες μου δεν ξέχασα

Θυμάμαι τον πατέρα μου να φεύγει στο νησί
Τότε δούλευε μήνες!
"Να προσέχετε την μάνα σας" μας έλεγε
"Έίστε άντρες, τώρα έχετε ευθύνες."
Έπρεπε να γίνω ένα στήριγμα και συντροφιά
Όσο έλειπε ο άνθρωπός της
Και χαίρομαι γιατί λέει περήφανα σήμερα
Τι άντρας έγινε ο γιος της
Και για χαρές με αγκαλιές
Κι ένα πιάτο φαί όταν σμίγαμε
Η γιαγιά μου να λέει μ'αγάπη
"Μακάρι να είχαμε εδώ όσους φύγανε"
Δεν έχω ηρεμήσει καθόλου
Η υγεία μου κατά διαόλου
Μα ακόμα πιστεύω ο κόσμος αλλάζει
Με την ένωση του συνόλου
Είμαι στις μπόρες μου
Τις ανηφόρες μου δίνω κι εγώ τους αγώνες μου
Μακάρι να φύγω και να μ' αγαπάνε
Όταν έρθουν κι εμένα οι ώρες μου
Ένα σκυλί που έχω φάει τις φόλες μου
Στον δρόμο εδώ λιώσανε οι σόλες μου
Φέρομαι στις γυναίκες που γνωρίζω
Όπως θα 'θελα να φέρονται οι άλλοι στις κόρες μου
Μου 'μάθαν' (πως) ό,τι δίνεις παίρνεις
Πότε τους άλλους μη ζηλεύεις!
Να μάθεις να ζεις με τη Φύση για να θερίσεις
Πρώτα να σπέρνεις
Ρε γέρο πόσα μου μαθαίνεις
Μόνο που σε βλέπω και τα συζητάμε
Κάποια πράγματα μένουν' εδώ πάντα, πάντα!
Δεν τα ξεχνάμε!
Θέλω οι άνθρωποί μου να χαίρονται
Για αυτά που προσφέρω να σέβονται
Μη γίνουν αυτά που σιχαίνονται
Με καθαρό κούτελο να πορεύονται
Θα 'μαστε έτοιμοι για όσα μας έρχονται
Με υπομονή να θυμάσαι όλα αντέχονται
Να 'ναι καλά η μουσική αδερφέ
Και οι άνθρωποι που μας ανέχονται

Αυτό είναι ανθρωπιά για εμένα
Αυτό είναι ανθρωπιά για εμάς
Πρέπει να έχεις τη θέληση
Απλόχερα να μοιραστείς το φαί που θα φας
Αυτό είναι ανθρωπιά για εμένα
Αυτό είναι οικογένεια για εμάς
Αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου μην κρίνεις
Το διαφορετικό ν'αγαπάς

Μ 'ακόμα δεν ηρεμήσα όσα έχτιζα γκρέμισα
Μέσα απ' τις στάχτες και τα λάθη μου αναγέννησα
Όσα και να πέρασα πάντοτε τα πολέμησα
Στο δρόμο τις αξίες μου δεν ξέχασα

Κι αν βρήκες την ουσία... (Πού;)
Στο φύσηγμα του ανέμου... (Μάθε!)
Αυτό έχει σημασία, (ότι)
Δεν έσκυψα ποτέ μου!
Κι αν χάθηκε η μαγεία... (Πού;)
Στη μέση του πολέμου... (Μάθε!)
Αυτό έχει σημασία, (ότι)
Δεν έσκυψα ποτέ μου! (Και!)

Δεν είμαι καλά τελευταία
Δεν κοιμάμαι κι όλο τρέχω να ζήσω
Ζύγισα τα πράγματα να προετοιμαστώ
Για να 'μαι δυνατός το δύσκολο μέλλον να συναντήσω
Δεν τα λογαριάζουμε πολύ στην τελική
Είμαστε όμοιοι με όλα όσα μας κρατάνε πίσω
Δε συμπεριφέρεσαι καλά μα εγώ
Δεν ήρθα για να κρίνω τους άλλους, γράφω για να με βοηθήσω
Δεν υπολογίζουμε το χρήμα και τις ράτσες
Φροντίζει η ζωή να μας ξυπνάει, να δίνει μπάτσες
Ποτέ να μην κοιμάσαι, να μην τρέφεις αυταπάτες
Ποτέ σου να μη φέρεσαι στους φίλους σαν πελάτες
Από μικρό παιδί πάντα μπλεγμένος σε μπελάδες
Μάθαμε την μπέσα και τον σεβασμό απ' τους μάγκες
Βιώσαμε τον ρατσισμό σαν Κούρδοι μετανάστες
Γιατί αγαπάγαμε το διαφορετικό, ρε βλάκες!
Δε με σταματάνε, τώρα πια μιλάω πολύ
Έχουμε ανοίξει για τους ξένους την αυλή!
Μου 'μαθε ο πατέρας μου να δίνω απ' το φαί
Να μη μεγαλώσω, να μείνω πάντα παιδί!
Τώρα όλα λίμπα, φαίνεσαι απ' την ξήγα
Όχι από τα κωλοπτυχεία κι απ' τα λύκεια!
Θέλεις την αλήθεια; Είμαστε όλοι ίσα!
Έλα να σε πουλήσουμε σε μια καλή τιμή
Γινόμαστε αντικοινωνικοί
Αντί να παραμένουμε υπομονετικοί
Αντί για να ξηλώσουμε απ' τον μπάτσο την στολή
Προτίμησες να δείξουμε κι εμείς υποταγή
Προτίμησα να φύγω να την κάνω απ' το μαντρί
Να μη με συγκινεί μια κοινωνία υλιστική
Πεθαίνουμε ενωμένοι μέσα από τη μουσική
Είναι το μόνο που μας μένει και δεν έχει νωθευτεί

Και τώρα εμείς πηγαίνουμε κόντρα στις μπόρες
Μετράμε τις εργατοώρες
Μανάδες που παλεύουνε μόνες!
Τα σπίτια τους σαν κατακόμβες!
Κρυμμένοι πίσω απ'τις οθόνες
Σαν κλόνοι είναι όλοι, το 'δες!
Μια κοινωνία τίγκα στα κόμπλεξ! (Τίγκα!)
Το ό,τι ζούμε υποτυπώδες!

Μ' ακόμα δεν ηρεμήσα, όσα έχτιζα γκρέμισα...
Μέσα απ' τις στάχτες και τα λάθη μου αναγέννησα
Όσα και να πέρασα πάντοτε τα πολέμησα!
Στο δρόμο τις αξίες μου δεν ξέχασα!