Spacer

Ta zima była pojebana
Wszystko jakoś tak za szybko, przez co bez uśmiechu w planach
Wstaję, piętnasta rano jakoś, zimno, dzień przykryła czerń
Stoję sam przy oknie, szukam, jakbyś znowu była gdzieś
Lekki powiew, szukam zrozumienia w licach
W twarzach nieznajomych kobiet, które miewam na ulicach dzisiaj
Ty daj mi powód, by żyć, czyżby dla siebie?
Idę w stronę Twego domu, choć to... przyzwyczajenie chyba
Pójdziemy wolno zanim uśmiech Twój zatracę
Idę Polną, choć bez Ciebie to już chuj, a nie spacer
I tracę i tak raczej wiarę w nas, nie siebie jak zawsze
I patrzę w stracie na czas i na niebie eden jak dawniej i zatrze to
Tak na stałe, omijam pobliskie skróty
Jak ostatnio Cię widziałem jeszcze miałaś niskie buty
Świat? Kończę udrękę, bo ranił mnie za nic, serio
Pozwól złapać się za rękę, żebyś mogła tam iść ze mną

Chcę, by ta wiosna była piękna
I postaram się jej sprostać i nie doznać w żyłach piekła jeszcze
Brać powietrze i tę przestrzeń jakoś w lepsze zmienić
Stoję na wietrze i po pierwsze, to nie spieprzy jej nic
Mam swą rolę, wierzę w siebie, taki bezsens
Pewnie jak mnie mijasz w szkole kurwa nie wiesz jaki jestem, nie?
Żyję w półświatku i mam czelność mówić prawdę
Więc jak słuchasz tych kawałków, to mam pewność, że nie tracę nic
Muszę mieć ego, nie być Twój i żyć jak każdy
Patrzę w niebo, choć bez Ciebie to już chuj, a nie gwiazdy
I nazbyt jestem pewny siebie, ale bardziej, że Ty słuchasz tego
Znaki na niebie mówią mi gdzie mam poszukać ego
Idę dalej, bo prosiłaś, żebym uległ
Jak ostatnio Cię widziałem jeszcze nosiłaś ten Wu-Tang
Świat? Szukam na próżno i luźno przeżywam moment
Jest już za późno, żebym trzymał Cię za dłonie

Wybacz, znowu nie mogłem iść na całość
Pani w kwiaciarni pyta czy nam się udało
Śmieję się i przecieram od deszczu ręce
Nie usłyszysz mnie już po tym nigdy więcej