Sormei

| سرمه ای |

هوا شرجی، خیابون خیس
دختری که هر شب ماه رو میخوابوند نیست
جای خالیش رو پر کرده و الان همراهِ منه

اون نسیمی که میچرخید اطرافِ تَنِش
مثل یه کوهِ تنها تماشاچیم کرده
این نمایش طولانیِ بی پرده
دریایی که روبرومه شاهدِ حالِ این مَرده
که چطور با چشاش دنبالش میگرده

انگار از تَهِ دل نمیخندن موجهای سر به هوای بی خونه
بعدِ اون از من و ساحل و دریا چی میمونه
ولی از هر چیزی غیر از من اصلا انتظارش رو نداشت
که صداش بزنن برگرد دیوونه

کوهی از درد و عشق و ته سیگار موند از اون که از خودش گذشت این بار
با یه مغز درمونده ی خالیِ بی ایده
گاهی وقتها که سایه ام زیر نورِ کوچه
خبرِ اومدنَم رو میرسوند به گوشِش
نفهمیدم چی میترسونش که میرفت تو نقش

پایانِ تلخی نیست گاهی مرگِ یه رود، وقتی به اعماقِ زمین برگشته باشه
اصلا کجای تاریخ میشه پیدا کرد شبی رو، که دریا دنبالِ رودِش گشته باشه