Soo Va Shoon

هنوزم دل می گیره خیلی از شبها
نپرس واسه فردا میلی هست برام
از وقتی كه به گل نشستم
طیاره ها مهم نیست كی میرن هوا
وقتی من زمینم خودم دارم
می گم كمترینم جنگیدم تا غم نبینم
بد نخواستم حتی واسه اجنبیم
چرا ؟ چون من اینه اخلاقم
دقیقه نود به حریف وقت دادم
تو هر جمعیم سكوت كردم
می دونستم حتی بوده حق با من
گذاشتم پشتم حرف بزنن
واسه رقیب من كف بزنن
سر هر شانس این پا و اون پا كردم
كه زندگی میذاره سر به سرم
من صد تا راهو حفره جلوم
باز به خونواده زدم قفل دلو
اشتباهه می دونم سفره دار میشم
از بس پهن كردم من سفره دلو
می خوام مسیرم راحت و كم شه
ریسك ارابه های آتش ونجلیس
همه فكر می كنن تا ابد پیششونم
یه روز می بینن كه جا تر و بچه نیست

هی بخشیدم سكوت كردم
دروغ می گن تو روم رسما
من تا صد تا غروب رفتم
ولی باز من طلوع كردم
می گن نافمو با غرور بستن
كه اینطوری من سقوط كردم
روحمو به چی فروختم من
منو باش به كی رجوع كردم

شك ندارم این حرفا تو مغز تو نره
نگو فرق كرد این سری طرز گفتنت
تا اینجا رو شنیدی؟
گوش بده ادامشو اعترافات قلب كهنمه
با این كه موندم باز من همرات
تو كج نكردی حتی چهار قدم رات
نبین الان انقدر راحتم بات
نمیشناسیم اگه بشه طاقتم طاق
زل زدم به سقف
می شمرم این فرصتم كه رفت
میدونم نزدیكام دور زدن یه بند
منو تو هم روش پس غر نزن یه كم
من زدم از دار و ندار
تا بسازم بهترین سالو برات
سعی می كردم هر روز آفتابی شم
تو ابری بود حال و هوات
تو فكرتم قفل یه جا آروم
تو فكر برف جفت چشا بارون
زود عین هم تخس یه جا نادون و
تو تو ذهن من اخت یه جا با اون
شد قصمون ترش و تلخ
به جا لبخند هر شب پر شد اشك
لیاقت می خواست نداشتی جربزش
گمشو تش ! شو بود ! خوش گذشت

هی بخشیدم سكوت كردم
دروغ می گن تو روم رسما
من تا صد تا غروب رفتم
ولی باز من طلوع كردم
می گن نافمو با غرور بستن
كه اینطوری من سقوط كردم
روحمو به چی فروختم من
منو باش به كی رجوع كردم

موندن یا رفتن ؟ ریسكه هر دوشون
تو این سن ، نه كسی نیست تو چند و چون
كه انقدر غافل از زندگیمم
نمی دونم كردم امسال بیست و چند رو فوت
اون كه پی حل مسئله اس برام
مشكلو خودش ساخت ، مسخره اس الآن
من می خواستم فرهنگ بسازمو
مخاطب وایساده لفظ از من درآد
اینطوری یه جوون خسته میشه
باس بزنه به زخماش وصله پینه
فكر می كنی این حرفا فلسفیه
ربط نداره به علاقه من به نیچه
پس فكر نكن من فقط با تو بدم
اخلاقم اینه به احدی آتو ندم
چون ننداختم هیچ جا دستماله رو
نشد یك شبه برم راه صد ساله رو
واسه همینه كه كمتر رشد دارم من
با پشتكار هستم ، پر دشنامم من
باختمو نوشتم خوشحالم من
هر كیو ناز كردم مشت بارم كرد
همینا میده مغز رو رد همش
ترسم اینه مبادا از تو رد نشم
تو مطمئنی من میام ولی
از یه جا به بعد باید رفت و برنگشت

هی بخشیدم سكوت كردم
دروغ می گن تو روم رسما
من تا صد تا غروب رفتم
ولی باز من طلوع كردم
می گن نافمو با غرور بستن
كه اینطوری من سقوط كردم
روحمو به چی فروختم من
منو باش به كی رجوع كردم