Σημείο κορεσμού (Simeio koresmou)

[Verse 1: Κ.Γ.Θ]
Τα άσχημα πράματα είναι μόνο για μένα
Το κουτί των σκέψεων άνοιξε με λόγια πεινασμένα
Είτε είναι η πιο μικρή γίνεται άσχημη εικόνα
Που γίνεται σκέψη στον εγκεφαλικό μου χειμώνα
Και τώρα, σήμερα είναι λίγες αύριο πολλές
Είναι τόσο δυνατές που μετά γίνονται πληγές
Αν θες μπες στο σκονισμένο μου μυαλό
Εκεί θα δεις εμένα, ένα παιδί να σου χαμογελώ
Ή να πολεμώ το κάθε μου ελάττωμα
Κάποτε σε πλήγωσα ανούσια μα το κάνα άθελα
Προσπέρασα κολλήματα που μ’ είχανε στο πάτωμα
Ραμμένο στόμα και το στύλο έγραφε ανάθεμα
Κουραστικά εαυτέ μου τώρα χάθηκα
Αμύνθηκα πίσω από τετράστιχα έπεσα κάτι πιάστηκα
Από το στόμα μέχρι τα πόδια δεμένος ξεχασμένος
Και φήμες να λένε πως είμαι τρελαμένος
Ίσως έχω βρει την άκρη στο [?] το κουτί έκλεισε τώρα
Καληνύχτα ως συνήθως

[Chorous]
Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

[Bridge]
Καθαρίζω τη πιο σκονισμένη σκέψη μου
Καθαρίζω τη πιο σκονισμένη σκέψη μου
Και αν εσύ προσπάθησες να μπεις στη θέση μου
Θα δεις πως τα απλά σε φτάνουν σε σημείο κορεσμού

[Verse 2: Smuggler]
Και έχω γραμμές σε γραμμές τετραδίου
Φορές που φωνές τρυπώνουν εντός δωματίου, φωνές υπογείου
Ώρες μεταξύ και αστείου και σοβαρού υπαινιγμού
Είναι οι ώρες με τα ξύλινα σπαθιά παιδιού παλεύω φίλε
Τόσα τρυπώνουν στον νου
Άλλοι τα διώχνουν ξεχνούν
Άλλοι τα κόβουν σε λούπες
Κι άλλοι αρλούμπες θα πουν
Από τι πόσο και αποτυπώνω ότι δω
Διότι τόσο πες με [?] στο κόσμο, στο κόσμο μου εγώ
Να συνθέτω [?] στο εγώ μου
Σαν να μην βρήκα τον χρυσό οδικό μου με κλειστό το κινητό μου
Κι αν βρεις το κίνητρο που είχα εσύ με ψυχανάλυσες
Μα κράτησες μια ψύχα όλο το ψωμί μάσησες
Εδώ ότι γράφω είναι απαγορευμένη ζώνη
Άπαξ και πατήσεις σκόνη θα γίνει [?] ακόμη
Να βγάλω να πω θες απ τ’ άλλο ή απ αυτό
Να ναι βατό και ρηχό μα ότι βγάλω θα ‘ταν μάλλον γραφτό
Στη φτωχή ημέρα, πλούσια γεμίζω εικόνα
Περνώ τα ανούσια και τα εμπλουτίζω με χρώμα
Πίσω στο τώρα, μα το τώρα έγινε χρόνος παρελθοντικός
Κι ώρα μετρονόμος κι αγγίζω την νότα

[Chorous]
Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

[Verse 3: Φιλοκτήτης]
Πορεία ακαθόριστη κι δύναμη αόριστη
Μα που να αντέξεις τόσα αν δεν είναι απεριόριστη
Απωθημένα [?] και φίλοι αχάριστοι
Χώρησ’ τη καρδιά σου απ’ το μυαλό σου για να γίνει απόσβεση
Σε συναισθήματα που κρύφτηκαν
Δε καταπολεμήθηκαν, δεν αντιμετωπίστηκαν γιατί φοβήθηκαν
Οι άνθρωποι, ποιος είναι ότι κάποιοι είναι άτρωτοι ή μοιάζουν;
Μάλλον μιλάμε για αυτούς που τρομάζουν
Μη τα κρατάς γιατί μαζεύονται μίλα
Ακούω αυτή την φράση από όταν πέταξα την πιπίλα
Και χρόνια πολλά τα κράταγα, λίγο ήθελα να ‘σκαγα
Ήμουνα τυχερός που από μικρός καθόμουν τα ‘γραφα
Μα η τύχη, δεν υπάρχει η τύχη ευτυχώς
Το ονομάζω δύναμη και θέληση για νίκη σαφώς
Ο ήρεμος άνθρωπος είναι ο υπομονετικός
Κι ο πιο ήρεμος, ο πιο εκρηκτικός

[Chorous]
Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

[Bridge]
Καθαρίζω τη πιο σκονισμένη σκέψη μου
Καθαρίζω τη πιο σκονισμένη σκέψη μου
Και αν εσύ προσπάθησες να μπεις στη θέση μου
Καληνύχτα ως συνήθως

[Chorous]
Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη

Όταν μαζεύονται πολλά και μοιάζουν αρχικά μικρά
Είναι δύσκολο να βγάλεις μια άκρη
Και έρχεται μια μέρα που τα βάζεις στη φωτιά
Και μετά μένει μόνο η στάχτη