She’re Barfi

| شعر برفی |

منظره برفی با نیمکت های خط خطی
سرده ، نگات نه ، این هوای لعنتی
نور ماه طوریه که از رو ابر پاره بشه بفهمی

من و سرما بی همراه شدیم رهسپار یه شعر برفی
آه ، شعر برفی سر به آسمون بزن
که راه ندم تو ذهنم تو سکوت اون به پرسه های سوء ظن

ساکته و بی دفاع ، نور سفید ماه که زیر پای همه عابرا بوده
تعبیر شد این خواب آلوده که من ، بخشی از تو نیستم و آرومه حالم
و دنیای خوبی که هست و بی سر و سامونه بازم

خستم و بی حوصله از شب به شب گناه
از نوازش و بوسه هاتو شرحِ شمع و ماه
از برق نگات تو سیاهی شب و حرفایی که میبافی به هم
تا باورم بشه بازم دروغ های بی قافیه هم

شاخ و برگ های درختا رو دستای باد لرزوند
تو چرا فروختی منو به افسانه ها ، ارزون
میخوام نه آسوده و راحت، نه آزرده باشی
اشکامو دور میریزم به نشونه ی تظاهر به شادی
اگه راهت عشقه ، حقمه بیراهه
گناهش گردن این آسمون احمق بی ماهه
دست تو هم نیست و چه کنم ، جلوه های تو انقدر
زیاده که نمیفهمی چیه ، چلچراغ محبت

بتکون پرز دل و یه کم دیگه هم حوصله کن
نزدیکه ، باور کن ، پشت در چشماته موسم گل
من که پر دلهره ام و تو دیگه نذا شقایقی
بترسه از زندگی به خاطر هراس از عاشقی

و عشق ، ساده تر ، سه حرفی که به تعبیر
عامیانه تر ، دلت به زنجیر دلم گیره
از من به تو راهی نیست تندیس فرشته
این کوچه با این که بسته اس ولی نزدیک به عشقه
دل و بزن به دریا خودتو حس کن یهو رو آب
منم که نباشم رد میشی از مه و بوران

دلم دریاست و رد پات روی ماسه مونده با کسی
تو پروانه ی نقاش و دلم آسمون کاغذی