Sepideh

؛[همخوان]؛

به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیچکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید بُرید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمین خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره
به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیشکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید
برید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمینِ خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره

؛[قسمت اول]؛

به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
تو نُطفه مردن همه سایه ها
هر بذری کاشتن تو این دیار
پدیدار نشد حتی ساقه هاش
زیرِ بذرِ نفرت قربانیِ عدالت شدن عاشقا
دستِ ظالما تلخِ کامِ ما
پیِ راهِ چاره ام از پسِ ناله ها
نقطه، نکته نُطقِ ناطقاست
هر چند عرصه تنگ ولی حقیقت جنگه
ترسیدن ننگ به ما نمیچسبه اَنگِش
شکسته سهمش هر بردی تو چنگه
لای شعله های آتیش ، سوخته برگ های تاریخ
شاکیه زمان از این دیارِ تاریک
شب موندگاره، ولی قاتلِ تقدیر
بیدارِ خواب نیست
نیستم از تبارِ صلح، مدالِ سرخِ زخمِ رو سینم
این زخمها کرد منو روز به روز قوی تر
تا میخورم بزنیدم
ببین لَتُ و پارم دیگه چی مونده ازم
تو جنگ تکِ تنهام بگو کی مونده پَرم
هنوز یه تنه میتازم لا مفت برا حتی
سرتا پا خونی منم فاتح فردا
تو بازار سیاهتون منم کاسبِ رنگا

؛[همخوان]؛

به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیچکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید بُرید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمین خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره
به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیشکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید
برید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمینِ خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره

؛[قسمت دوم]؛

به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
تو قلبِ خطر برا جنگ وقت میخرم نسیه
این ثانیه ها قسطیه
خس خسِ نفسام طالبِ بریدن
خرخره ظالمو پا بده جُوییدم
من از مرگ نساختم سنگر
دلقکای پول پرست تو بازار
بو خون خورد تو مشامتون
انقدر بِمَکید تا بترکید
خرمگسای پَستِ خون آشام
به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
شب یه کفن مشکی دورِ لاشه خورشید کشیده
قطره های خونش نورِ روی پلکای بیدار چکیده
راهمون تاریکه ولی روشنه نگاه
نگاه لختم بی نقاب ، سرتا پا عقده ام
دنیا دو خمم کرد زمینم زد
ولی هنوز نخوابونده پشتمو به خاک
یعنی زندم یعنی آزادم
تو دیارِ مرگ تو این دیارِ اسارت
بدون حتی تو قبر بیدار جنازم
زخمِ قلبم منم یه روز میاد تو این دَخمه دَخلم
تو دریا تو جریان منِ قطره غرق شم

؛[همخوان]؛

به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیچکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید بُرید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمین خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره
به این شهر هیچ وقت سر نزد سپیده
نه سر نزد سپیده
حتی تو تاریکی غنچه دادم
هیشکی نمیتونه گلِ وجودمو از تنم بچینه
این تن انقدر دُویید
برید تو آغوشِ بادِ ازش نفس بگیره
فکرِ رفتن اصلا از سرم نمیره
تو سرزمینِ خون موندم
زنده باد تنی که پا جنگ کردن بمیره