Pytasz

Py­tasz, co w moim ży­ciu z wszyst­kich rzeczą głów­ną
Po­wiem ci: śmierć i mi­łość - oby­dwie za­rów­no
Jed­nej się oczu czar­nych, dru­giej - mo­drych boję
Te dwie są me mi­ło­ści i dwie śmier­ci moje

Przez nie­bo roz­gwież­dżo­ne, wpo­śród nocy czar­nej
To one pę­dzą wi­cher mię­dzy­pla­ne­tar­ny
Ten wi­cher, co dął w zie­mię, aż ludz­kość wy­da­ła
Na wiecz­ny smu­tek du­szy, wiecz­ną roz­kosz cia­ła

Na żar­nach dni się mie­le, dno ży­cia się wier­ci
By praw­dy się naj­głęb­szej do­ko­pać ist­nie­nia -
I jed­no wie­my tyl­ko. I nic się nie zmie­nia
Śmierć chro­ni od mi­ło­ści, a mi­łość od śmier­ci

Przez nie­bo roz­gwież­dżo­ne, wpo­śród nocy czar­nej
To one pę­dzą wi­cher mię­dzy­pla­ne­tar­ny
Ten wi­cher, co dął w zie­mię, aż ludz­kość wy­da­ła
Na wiecz­ny smu­tek du­szy, wiecz­ną roz­kosz cia­ła